Όταν το σινεμά πρωτοέγινε κομμάτι της κοινωνικής δραστηριότητας των ανθρώπων, κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, σνομπαρίστηκε έντονα από τους φιλότεχνους και κουλτουριάρηδες της εποχής. Λαϊκή ψυχαγωγία, χαμηλής ποιότητας θέαμα, γιατί να μην πάμε θέατρο και άλλα τέτοια αφ' υψηλού. Σήμερα αποτελεί την αποκαλούμενη και έβδομη τέχνη, όμως αρχικά εμφανίστηκε περισσότερο ως μια νέα τεχνική καταγραφής της κίνησης και οπτικοποίησής της.
Όλα ξεκίνησαν στη Γαλλία, όταν οι αδελφοί Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο των Ντίκσον και Έντισον, εφηύραν τον κινηματογράφο, μία φορητή κινηματογραφική μηχανή, λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ.
Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, έκαναν και την πρώτη δημόσια προβολή, στο Παρίσι. Η ημερομηνία αυτή αναφέρεται από πολλούς ως η επίσημη ημέρα που ο κινηματογράφος με την σημερινή του γνωστή μορφή.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, όμως ο βωβός κινηματογράφος έχει όσες διαφορές χρειάζεται για να αποτελεί μια αυτόνομη μορφή έκφρασης. Η έλλειψη του ήχου επέβαλε τελείως διαφορετική προσέγγιση της εικόνας, της υποκριτικής και της αφήγησης, στο δράμα, την περιπέτεια και φυσικά την κωμωδία. Δεν παύει όμως να αποτελεί τον πρόγονο του σημερινού σινεμά, αφού επί των ημερών του γεννήθηκαν τα στούντιο, το σταρσίστεμ, τα οπτικά εφέ, οι επικίνδυνες σκηνές, η γλώσσα του μοντάζ και τα κινηματογραφικά είδη
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο (βωβός κινηματογράφος) και συχνά οι προβολές ταινιών συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική.
Λιολιοσίδου Χριστίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου