Το ακριβότερο δώρο...

17 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Σε μια εβδομάδα είναι Χριστούγεννα. Φέτος θα είναι τα καλύτερα. Έχουμε προγραμματίσει να πάμε με τους γονείς μου στο Παρίσι!  Πύργος του Άιφελ, γειτονιά της Μονμάρτης, βόλτα στο Σηκουάνα και στην ακόμη πιο φωταγωγημένη λόγω ημερών πόλη του φωτός!  Θα είναι τέλεια!  Ανυπομονώ πραγματικά. Βέβαια θα ήταν καλύτερα αν ερχόταν μαζί και η μεγαλύτερη αδερφή μου, αλλά θα μας κάνει την τιμή να έρθει μόνο έως το αεροδρόμιο. Εκείνη έχει προγραμματίσει να φύγει  για το Λονδίνο με την φίλη της. Σκοπεύουν να βρουν ένα διαμέρισμα, γιατί θέλουν να συνεχίσουν εκεί το μεταπτυχιακό τους ως νοσοκόμες. Η γιαγιά και ο παππούς θα μείνουν στην Ελλάδα μόνοι τους. Ο μπαμπάς τους πρότεινε πολλές φορές να έρθουν μαζί μας αλλά αρνήθηκαν. Είπαν ότι μόνο στο σπιτάκι τους μπορούν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Και φυσικά ο παππούς συνόδευσε την απόφαση με την παροιμία, όπως πάντα: «Χριστούγεννα στο σπίτι και Πάσχα στο χωριό». «Εσείς οι νέοι δεν το έχετε καταλάβει ακόμη…Ο παππούς!  Όλο με παροιμίες μιλάει. Και τις περισσότερες φορές βγαίνει αληθινός. Ο παππούς! Στενοχωριέμαι που θα τον αφήσω μόνο τέτοιες μέρες. Ναι, εντάξει, θα μπορούσαμε να πάμε στο Παρίσι εκτός εορτών. Όμως άλλη μαγεία έχει αυτή η πόλη τα Χριστούγεννα. Άραγε θα έχει εκεί μελομακάρονα;  Άραγε θα μπορέσει να με φτάσει μέσα από το τηλέφωνο η αγκαλιά της γιαγιάς;  Και θα μπορέσω να μαντέψω το βλέμμα της, όταν θα ανοίγει το δώρο που θα της αφήσω κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο; Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αυτό το βλέμμα περιμένω και το ζεστό της φιλί. Και μετά την αγκαλιά της όταν έρχεται να με σκεπάσει στη μικρή σοφίτα που με φιλοξενεί στο σπίτι της στο χωριό.

Μα τι με έπιασε τώρα; Αν είναι δυνατόν να μελαγχολώ….

19 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Εδώ και μέρες  επικρατεί στο σπίτι  μια ευχάριστη αναστάτωση. Να ρυθμιστούν οι τελευταίες λεπτομέρειες. Να μην ξεχάσουμε κάτι σημαντικό. Να αφήσουμε τα κλειδιά του  σπιτιού. Ποιος θα φροντίσει τα φυτά και τα ζωντανά….

20 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Μόνο δύο μέρες αναμονής απομένουν.. Όλες οι βαλίτσες έτοιμες. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ. Κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ να φανταστώ το Παρίσι. Με πολλά φώτα, όπως έχω ακούσει. Η μαμά μου έχει υποσχεθεί και ένα υπέροχο δώρο έκπληξη. Αναρωτιέμαι τι να είναι.

24 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Η μεγάλη μέρα έφτασε. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πάνω από πέντε ώρες. Είχα συνέχεια  στο μυαλό μου το ταξίδι.

25Δεκεμβρίου, βράδυ

Που είχα μείνει, καλό μου ημερολόγιο;

Α, ναι, στο ότι δεν είχα κοιμηθεί από την αγωνία μου.

Η μαμά με φώναζε τώρα να ετοιμαστώ. Πλύθηκα, ντύθηκα και ήμουν έτοιμη για να φύγουμε. Ξεκινήσαμε. Μέσα στο αυτοκίνητο κανείς μας δεν μιλούσε, όμως μέσα στην ησυχία μπορούσα να ακούσω τη φλυαρία από τις καρδιές που χτυπούσαν δυνατά. Ξαφνικά ακούστηκε το κινητό της αδερφής μου. Ήταν η φίλη της. Την ενημέρωσε ότι βρισκόταν ήδη στο αεροδρόμιο. Μετά από ένα τέταρτο φτάσαμε . Το αεροδρόμιο ήταν τεράστιο και κατευθυνθήκαμε στο  χώρο του «τσεκ ιν».. Αμέσως μετά αναζητήσαμε  την Μαρία  Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και την είχαμε ήδη βρει. Καθίσαμε στο χώρο αναμονής  περιμένοντας τις πτήσεις μας και χαζολογώντας.

Η ανακοίνωση της επιβίβασης όμως για τις πτήσεις μας δεν έλεγε να ακουστεί. Η αναμονή άρχισε να χάνει τα λαμπερά της χρώματα … Ο εκνευρισμός ήρθε απρόσκλητος. Σιγά σιγά και η κούραση.

 Πέρασαν δύο ώρες,  θα έλεγα βασανιστικές. Τα φώτα του Παρισιού άρχισαν να θολώνουν, σαν να απομακρύνονταν… Το τώρα ήταν πιο παρόν από ποτέ. Και ήταν χλωμό και άχρωμο. Μια αναστάτωση και ένα σούσουρο επικρατούσε στην αίθουσα αναμονής. Ενιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Και είχα δίκιο. Μια παγωμένη φωνή ακούστηκε από το μεγάφωνο. Αντί να μας ενημερώσει ότι ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε, ανακοίνωνε χωρίς κανένα χρωματισμό, χωρίς κανένα συναίσθημα ότι  όλες οι πτήσεις για τις επόμενες μέρες ακυρώνονταν λόγω της απεργίας διαρκείας που είχαν αποφασίσει επίγειοι και …ιπτάμενοι εργαζόμενοι! Τα διαδικαστικά θέματα για τη μετάθεση των ημερομηνιών ώστε να μη χαθούν τα εισιτήρια θα διευθετούνταν, έλεγε, εγκαίρως. Ένας βόμβος απογοήτευσης σκέπασε τα πάντα, και τα μάτια μας φόρεσαν δυο τεράστια ερωτηματικά.

Τι θα κάναμε τώρα? Είναι Χριστούγεννα και τα σχέδια μας καταστράφηκαν.

Οι γονείς μου άρχισαν αμέσως να σκέπτονται τι να κάνουν. Προς τα πού θα μπορούσαμε να κατευθυνθούμε εντός Ελλάδας με το αυτοκίνητο. Θα βρίσκαμε δωμάτια; Έπρεπε η απόφαση να ληφθεί άμεσα.  Η αδερφή μου και η φίλη της η Μαρία είχαν μείνει άφωνες. Ανίκανες να σκεφθούν. Και τότε σαν απομηχανής θεοί ήρθαν στο νου μου η γιαγιά και ο παππούς.  Οι χαρούμενες φιγούρες τους διέλυσαν σαν καθαρτικό μέσα μου, κάθε κακή σκέψη, κάθε ίχνος απογοήτευσης…       

- Γιατί δεν πάμε στην γιαγιά και στον παππού?

-  Πως σου ήρθε αυτή η ιδέα? Απάντησε  αμέσως η αδερφή μου

.-  Πολύ απλά. Αφού δεν μπορούμε να φύγουμε για διακοπές, ας κάνουμε ότι γίνετε κάθε χρόνο

.-  Α ναι? Εγώ, προς ενημέρωση σου, θέλω να πάω στο Λονδίνο και πουθενά αλλού.

-  Κορίτσια σταματήστε. Η μικρή έχει δίκιο.

-  Μαμά τι είναι αυτά που λες? που πήγαν τα σχέδια σου για το Παρίσι?ε?

-  Πουθενά δεν πήγαν. Απλώς θα είναι πιο διασκεδαστικό να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Μπορείς να έρθεις και εσύ, Μαρία, αν θέλεις από την στιγμή που οι δικοί σου λείπουν

-  Θα χαιρόμουν πάρα πολύ να γιορτάσω μαζί σας, κυρία Καίτη

-  Ωραία! έκλεισε. θα πάμε στους γονείς μου, είπε ο μπαμπάς που τόση ώρα έμενε αμίλητος.        Τέλεια! τώρα ήμουν απολύτως σίγουρα ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα καλύτερα. Γιατί κρατούσαμε στα χέρια μας την πιο ακριβή έκπληξη. Αυτήν που θα κάναμε στη γιαγιά και τον παππού.

            Ξεκινήσαμε για το σπίτι των παππούδων, χωρίς να τους τηλεφωνήσουμε. Η αγωνία για την αντίδρασή τους έμοιαζε πολύ πιο δυνατή από αυτήν για το Παρίσι. Ένιωθα τόσο χαρούμενη. Σχεδόν φτάσαμε. Σε ένα λεπτό χτυπούσαμε την πόρτα τους. Άνοιξε η γιαγιά. Αμέσως, όπως πάντα, τα κατάλαβε όλα χωρίς να της πούμε τίποτα. Όμως το δικό της βλέμμα έλεγε τα πάντα. Ήταν σαν να της είχαν κάνει το ακριβότερο δώρο του κόσμου. Ο παππούς άρχισε να τρέχει αριστερά δεξιά, να φέρνει καρέκλες, να φέρνει τα μπουκάλια με το παλιό κρασί…. Όλοι μαζί, μιλώντας ταυτόχρονα αρχίσαμε να στρώνουμε το τραπέζι…

-Υγεία και αγάπη, ευχήθηκε ο παππούς όταν πια είχαμε καθίσει.

Και τότε κατάλαβα πραγματικά την αληθινή αξία αυτών των δυο λέξεων, που μέχρι τώρα μου έμοιαζαν μια συνηθισμένη ευχή. Μου φαίνεται πως η αγάπη είναι τελικά η λέξη των Χριστουγέννων. Είτε στην σκέψη μας, είτε στην αγκαλιά μας. Αυτή είναι που φανερώνει ποια είναι αληθινά μικρά και ποια μεγάλα. Αυτή που ντύνει τις ψυχές μας με το γιορτινό το πανωφόρι!

Χρόνια πολλά, α-γ-α-π-η-μ-έ-ν- ο μου ημερολόγιο. Σήμερα κοιμάμαι αγκαλιά με το αφράτο κασκόλ που μου έπλεξε η γιαγιά και είχε σκοπό να μου χαρίσει, όταν θα γύριζα από την πόλη του φωτός.

Φωτισμένα να ‘ναι πάντα έτσι τα Χριστούγεννά μου!

                                                                                                                                            

  -----------------------------------------------Ιφιγένεια------------------------------------                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Ιφιγένεια

Στα σαγόνια του καρχαρία

Το Seabreacher X θυμίζει καρχαρία όχι μόνο στην εμφάνιση αλλά και στις επιδόσεις, αφού μπορεί να κινείται πάνω ή κάτω στην επιφάνεια του νερού με μεγάλη ταχύτητα, ενώ πραγματοποιεί και εξόχως εντυπωσιακά άλματα.

Μετά τιμής ο Αλέξανδρος Ξενίδης της συγγραφικής ομάδας του σχολείου του Αμυγδαλεώνα.

Οι θαλασσοξύστες

Οι θαλασσοξύστες

Τα κτήρια του μέλλοντος μπορεί να βρίσκονται στους ωκεανούς. Αρκεί ένας όροφος για χωράφια εκτροφές και ενεργειακές εγκαταστάσεις.
Ο Σαρλί Αντρέ Μπιν Σαρκούμ, ένας Μαλαίσιος αρχιτέκτονας, τον σχεδίασε στα αλήθεια: γεννήθηκε έτσι το project hO2+ (γράφεται έτσι, όπως ο χημικός τύπος του νερού άλλα ανακατεμένος), ένα <<υποβρύχιο>> κτίριο που σέβεται το περιβάλλον.

Το hO2+ έχει σχεδιαστεί για να διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος της δομής του κάτω από την επιφάνεια του νερού. Με ύψος όσο το Empire State Building (περίπου 380μ.), θα διατηρείται σε μια σταθερή κατακόρυφη θέση χάρη σε δεξαμενές με έρμα και μεγάλα <<πλοκάμια>> που θα κινούνται για να αξιοποιούν την κινητική ενέργεια των θαλάσσιων ρευμάτων. Περαιτέρω ενέργεια θα αποκτάται από ηλιακά πάνελ και ανεμογεννήτριες, που θα είναι τοποθετημένα στο υπερθαλάσσιο κομμάτι του κτηρίου, και από τις βιομάζες, τα υπολείμματα φυτικής ή ζωικής προέλευσης που μεταμορφώνονται σε βιοκαύσιμα.

Το νερό της βροχής, που θα συγκεντρώνεται σε ειδικές δεξαμενές, θα διανέμεται στη συνέχεια σε ολόκληρο το κτίριο, μέσω ενός συστήματος σωληνώσεων που αξιοποιούν την δύναμη της βαρύτητας.
Στον ουρανοξύστη αυτόν θα υπάρχουν σπίτια για τους ανθρώπους, χώροι εργασίας και διασκέδασης και επιστημονικά εργαστήρια.

Μετά τιμής ο Αλέξανδρος Ξενίδης της συγγραφικής ομάδας του σχολείου του Αμυγδαλεώνα.

Τριάντα χρόνια Παιανία!

Ήταν 16 Δεκεμβρίου 1981 όταν ο Βαρδής Βαρδινογιάννης μαζί με τον τότε υφυπουργό Προεδρίας, Γιώργο Κατσιφάρα, έκοβαν την κορδέλα στο αθλητικό κέντρο της Παιανίας και άνοιγαν μια νέα εποχή για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η νεοσύστατη, όπως όλες της εποχής άλλωστε, ΠΑΕ, είχε κάνει ένα πρωτοποριακό βήμα που χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να το… πλησιάσουν οι υπόλοιπες.

Την πρώτη εκείνη μέρα, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ως πρόεδρος της «πράσινης» ΠΑΕ είχε αναλάβει τη ξενάγηση των εκπροσώπων του Τύπου και όλων όσων βρέθηκαν στην Παιανία, σε όλους τους χώρους που για την εποχή ήταν ιδιαίτερα σύγχρονοι. Αξίζει να σημειωθεί πως έκτοτε, το συγκεκριμένο αθλητικό κέντρο έγινε το δεύτερο σπίτι του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού και πως η ομάδα ακόμα και σήμερα χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες του.

OΙ ΚΥΡΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ KΕΝΤΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ:

• H άνετη και σε επιστημονικά πρότυπα προετοιμασία της επαγγελματικής ομάδας ποδοσφαίρου.

• H λειτουργία της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου.

Oι ανέσεις και το περιβάλλον του Αθλητικού Κέντρου είναι υψηλού επιπέδου.

Κάθε χρόνο οι καλύτερες Ευρωπαϊκές Ομάδες επισκέπτονται το Αθλητικό Κέντρο και πολλές από αυτές έχουν πραγματοποιήσει την προετοιμασία τους εκεί.

EΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:

• Ξενοδοχείο με 27 δίκλινα δωμάτια, χώροι εστίασης, bar, TV room, εσωτερική θερμαινόμενη πισίνα αποκατάστασης, σάουνα, αίθουσα ψυχαγωγίας και ανάπαυσης, αποθηκευτικοί χώροι και αίθουσα συνεδρίων.

• Tρία φωτιζόμενα γήπεδα ποδοσφαίρου με φυσικό χλοοτάπητα.

• Τρία φωτιζόμενα γήπεδα με τεχνητό τάπητα για ειδική προετοιμασία.

• Πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο, ιατρεία, αίθουσες φυσιοθεραπείας αποδυτήρια για την επαγγελματική ομάδα και την Aκαδημία.

• Γραφεία

Μπόνιας Αναστάσιος

Εν λευκώ...

 Βράδυ παραμονής Χριστουγέννων. Κάνει τόσο κρύο και τα λεφτά από τα κάλαντα τελειώνουν ήδη, όπως και το φαγητό. Κάνει τόσο κρύο. Ευτυχώς δε φυσάει, αλλά το χιόνι έχει φτάσει στο μισό μέτρο. Δε λίγο θα καλύψει το παγκάκι που κοιμάμαι και εγώ είμαι με ένα μπουφάν και μια λεπτή μπλούζα που φορούσα, όταν το έσκασα από το σπίτι.

                             Τότε νόμιζα πως θα ζούσα καλύτερα ως άστεγη. Τώρα διαπιστώνω πως ήτανκαλύτερα στο σπίτι με πατέρα μέθυσο και μάνα αδιάφορη. Τουλάχιστον είχα λίγο φαγητό, ένα κρεβάτι και ζέστη από την ξυλόσομπα.

                           Και τι δε θα ‘δινα για ένα πάπλωμα ή έστω πιο ζεστά ρούχα. Τα πόδια μου έχουν μουδιάσει έτσι όπως έχουν παγώσει από ώρα.  Τα χέρια μου δε τα νιώθω από τον αγκώνα και κάτω, σιγά σιγά δε θα τα νιώθω καθόλου. Μακάρι να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω όλο αυτό να είναι απλά ένα άσχημο όνειρο.

                         Ξέρω όμως πως όσες φορές και να το ευχηθώ δεν πρόκειται να συμβεί, η ζωή δεν είναι έτσι. Στη ζωή κάνει επιλογές που σε οδηγούν σε κάποια μονοπάτια. Αν όμως κάνεις λάθος επιλογές, μπορείς να τις διορθώσεις πάντοτε;

                     Και εμένα μια λάθος επιλογή στη ζωή μου μού φέρνει το θάνατο. Ένας λυγμός ξεφεύγει από τα τρεμάμενα χείλη μου. Αυτό ήταν, λοιπόν, θα πεθάνω. Πριν καλά καλά πατήσω τα δεκαπέντε, θα τελειώσει και η ζωή μου. Πριν καλά καλά αρχίσω να ζω, θα πεθάνω λόγω απερισκεψίας, αθωότητας, άγνοιας και επιπολαιότητας. Αν με έβλεπαν έτσι όπως έχω καταντήσει οι γονείς μου, σίγουρα θα γελούσαν, θα μου υπενθύμιζαν πόσο άχρηστη και αποτυχημένη είμαι.

                 «ΟΧΙ», ακούω τον εαυτό μου να φωνάζει. Όχι, δε θα τους δώσω αυτήν την ευχαρίστηση. Αν και τα βλέφαρά μου βαραίνουν και το μυαλό  μου θολώνει από την ταλαιπωρία, την ασιτία και το κρύο, ξέρω ότι δεν πρέπει να κοιμηθώ. Πρέπει να σηκωθώ. Πρέπει να σηκωθώ, να ζητήσω άσυλο από την εκκλησία, δεν είναι μακριά, ακούω τους ψαλμούς… ή μήπως είναι οι άγγελοι που ψέλνουν για να με προϋπαντήσουν στον παράδεισο;

                 Προσπαθώ να κουνηθώ, να σηκωθώ όρθια, αλλά τα μέλη μου είναι τόσο βαριά…Τα καταφέρνω μετά από αρκετή ώρα, σηκώνομαι και με μεγάλη προσπάθεια περπατώ λίγα μέτρα πιο πέρα από το παγκάκι που μου στάθηκε καταφύγιο. Έπεσα αρκετές φορές.

                Ένα τετράγωνο μόλις πιο πέρα συνειδητοποιώ ότι δεν αντέχω άλλο. Είμαι παγωμένη, βρεγμένη. Το σώμα μου πονάει από την κούραση και το κρύο. Ξέρω ότι η εκκλησία για την κατάστασή μου είναι πολύ μακριά. Αποκλείεται να αντέξω να περπατήσω ως  εκεί, τέσσερα τετράγωνα πιο εκεί. Αλλά πρέπει να προσπαθήσω.

               Συνεχίζω να περπατώ με τις ελάχιστες δυνάμεις που μου έχουν απομείνει. Μετά από τέσσερα βήματα νιώθω πως τα πόδια μου είναι φτιαγμένα από μολύβι.. Δεν μπορούν να συνεχίσουν να με στηρίζουν. Πέφτω. Πέφτω μπρούμυτα πάνω στο χιόνι. Το πρόσωπό μου χωμένο σε λευκούς κρυστάλλους, οι πνεύμονές μου καίγονται…Θέλω αέρα, θέλω οξυγόνο. Το κεφάλι μου βουίζει  από την έλλειψη αέρα, από το κρύο, από την εξάντληση, από την πείνα. Πρέπει όμως να σηκωθώ. Να προσπαθήσω κι άλλο. Ίδια με  λαβωμένο χελιδόνι που έχασε το δρόμο για το νότο κουτσαίνω μα  μορφώνω το κορμί μου σε γωνία…Όλα θολά. Τα μάτια καίνε. Μα στο βάθος διακρίνω μια σκιά, μοιάζει με αντρική φιγούρα  που πλησιάζει. Σηκώνω το χέρι μου. Προσπαθώ να της φωνάξω… Μόνο ένα μούγκρισμα βγαίνει από τα παγωμένη χείλη μου. Το κεφάλι μου πέφτει πάλι στην παγωνιά του χιονιού. Ασφυκτιώ. Θέλω ανάσα…

              Σαν αναλαμπή έρχεται  η διαδρομή μου ως εδώ. Η πρώτη μου επιλογή, όχι, δεν ήταν να το σκάσω. Στην Πρόνοια με οδήγησαν ενστικτωδώς τα πρώτα βήματά μου. Μα ήθελαν πολύ καιρό για να με πάρουν από εκεί. Έπρεπε λέει, να στείλουν χαρτιά, αυτά να υπογραφούν, να ξανασταλούν, άλλες υπογραφές, μετά εξετάσεις για την επιβεβαίωση του χρόνιου ξυλοδαρμού και όλα αυτά θα κόστιζαν σε χρόνο 2 μήνες.. Δύο ολόκληρους μήνες κατά τους οποίους μπορεί  και να με είχαν σκοτώσει στο τέλος από το πολύ ξύλο με το οποίο τάιζαν αδηφάγα τη βιαιότητα τους.

            Με λένε Ολένα Ιβάνοβα και πεθαίνω εξαιτίας της γραφειοκρατίας και της αργοπορίας της. Πεθαίνω γιατί άνθρωποι ανεύθυνοι και ανίκανοι γίνονται γονείς. Πεθαίνω σε ένα χωριουδάκι λίγες ώρες έξω από την Αγία Πετρούπολη, γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να επιλέξουν γονείς. Γιατί τα παιδιά είναι αδύναμα. Γιατί οι ενήλικες ξέχασαν τη σοφία που προέρχεται από την αγνότητα και αθωότητα της ψυχής και που κάποτε τη γνώρισαν. Εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν όπως πεθαίνω εγώ. Γιατί απλά οι άνθρωποι ξεχνούν πως και αυτοί ήταν κάποτε παιδιά. Διότι κάπου στο ταξίδι της ενηλικίωσης διαφθείρουν τις ψυχές τους διάφορα υλικά και μη πράγματα. Και τότε ντύνονται την πανοπλία τους. Πεθαίνω γιατί απλώς δε νοιάζονται.

                     Ακούγονται φωνές από κάπου μακριά… Μπορεί και να είναι απλώς δίπλα. Νιώθω κάτι να με πιέζει στο στήθος με δύναμη. Τα μάτια μου μισανοίγουν. Κόκκινο, κόκκινο και μπλε παντού. Και μετά το απόλυτο σκοτάδι.

Δημητρακοπούλου Ιωάννα

Πελίτι

Πελίτι σημαίνει βελανιδιά στα ποντιακά, ενώ το σήμα του δικτύου προέρχεται από έναν ινδιάνικο μύθο, όπου άνδρες και γυναίκες είναι πιασμένοι χέρι χέρι σε έναν κύκλο, γύρω από μια βελανιδιά. Η ιστορία του Πελίτι αποδεικνύει πως ένας σπόρος μπορεί να φέρει καρπούς και μας θυμίζει πως μπορούμε να ζήσουμε υιοθετώντας ένα λιτό και απέριττο τρόπο ζωής, μιας  και όσοι συμμετέχουν δεν καταναλώνουν  και δεν στηρίζουν τα προϊόντα που καταστρέφουν το περιβάλλον.

  Όλα ξεκίνησαν από το ζωηρό ενδιαφέρον ενός ανθρώπου, για το θυμάρι, την μαντζουράνα και άλλα φυτά που καλλιεργούνται χωρίς φυτοφάρμακα και χημικά λιπάσματα. Ο ένας σπόρος έφερε τον άλλο και έτσι δημιουργήθηκε η εναλλακτική κοινότητα Πελίτι που μετρά 16 χρόνια ζωής.

Η δράση της ξεκίνησε  το 1995. Εδρεύει στη Δράμα, όπου το 2009 απόκτησε και τη δική του γη, μια έκταση 6 στρεμμάτων στο Μεσοχώρι Παρανεστίου.

Πρόκειται για μια μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική οργάνωση στην οποία καλλιεργητές και γεωργοί από κάθε γωνία της Ελλάδας από τον Έβρο έως την Κρήτη που ανταλλάσσουν σπόρους, τεχνογνωσία και εμπειρία.

Βασικοί στόχοι του Πελίτι είναι η συλλογή, διατήρηση και διάδοση ντόπιων ποικιλιών σπόρων, καθώς και η δημιουργία μιας εναλλακτικής κοινότητας μέσα από την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος.

 Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα:

http://www.peliti.gr/

Από την εκπομπή «Αληθινά Σενάρια» της κρατικής τηλεόρασης:

http://www.youtube.com/watch?v=XxPY9CLy7RI

Τούλα Σαββίδου

Δεκέμβρης

Ο Δεκέμβρης ή Χριστενιάρτς είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους και ένας από τους 7 μήνες με διάρκεια 31 ημερών. Στα Λατινικά, decem σημαίνει δέκα, αφού ο Δεκέμβρης ήταν α 10ος μήνας σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Ημερολόγιο. Με την άφιξη του Δεκεμβρίου το κρύο αρχίζει να είναι αρκετά τσουχτερό ανακοινώνοντάς μας έτσι τον ερχομό του Χειμώνα και την επέλαση του χιονιού. Γι' αυτό, άλλωστε ο Δεκέμβριος λέγεται και «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς».

Γιορτές: 4 Δεκεμβρίου Αγία Βαρβάρα

            5 Δεκεμβρίου Άγιος Σάββας

            6 Δεκεμβρίου Άγιος Νίκος

            9 Δεκεμβρίου Αγία Άννα

           12 Δεκεμβρίου Άγιος Σπυρίδωνας

           17 Δεκεμβρίου Άγιος Διόνυσος

           25 Δεκεμβρίου Άγιος Βασίλειος - Γιορτάζουν ο Χρήστος και η Χριστίνα 

Τούλα Σαββίδου

Θάσος

Το νησί της Θάσου βρίσκεται στο Βόρειο Αιγαίο. Πρωτεύουσα του νησιού είναι ο Λιμένας.

    Η Θάσος κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια. Την εποχή εκείνη κατοικήθηκε από τους Θράκες. Το όνομά του το πήρε σύμφωνα με τον Ηρόδοτο από τον Θάσο, γιο του βασιλιά Αγήνορα. Επίσης σύμφωνα με τη μυθολογία ο Θάσος έφτασε εκεί ψάχνοντας για την Ευρώπη που την είχε κλέψει ο Δίας. Αργότερα κατοικήθηκε από τους Φοίνικες που εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία χρυσού, του σιδήρου και την ξυλεία της. Λόγω της πλούσια ιστορίας της, η Θάσος έχει σπουδαία αρχαιολογικά αξιοθέατα. Το αρχαιολογικό μουσείο που βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού, πολύ πρόσφατα ανακαινισμένο και με μια νεωτεριστική αισθητική  παρουσίας σης των ευρημάτων  είναι ανοιχτό για κάθε ενδιαφερόμενο. Ο επισκέπτης μπορεί επίσης να γνωρίσει το αρχαίο θέατρο και την αρχαία αγορά.

  Σήμερα η ξυλεία αποτελεί ένα από τα κύρια

εισοδήματα των Θασιτών καθώς και το μάρμαρο, ο τουρισμός, το λάδι, το μέλι. Ελιές, πεύκα, πλατανιές,

έλατα, κρανιές και άλλα δέντρα καλύπτουν τους κάμπους ενώ σε όλη του την έκταση το νησί  περιτρέχεται από καταγάλανες και πεντακάθαρες ακτές, όπως η Χρυσή Αμμουδιά, η Χρυσή Ακτή, η Αλυκή πλάι στα αρχαία αρχιτεκτονικά κατάλοιπα. Τα όμορφα κεφαλοχώρια, οι πολλές παραδοσιακές ταβέρνες και οι καλοσυνάτοι κάτοικοι αποτελούν ένα ακόμη κίνητρο για τον επισκέπτη που αναζητά να συνδυάσει ψυχαγωγία με διασκέδαση.Άλλωστε το νησί προσφέρεται για πεζοπορία, ορειβασία, ψάρεμα, ακόμη και παρατήρηση πουλιών.

      Ένα νησί που αξίζει επομένως, να προγραμματίσετε μια ολοήμερη αν όχι ολιγοήμερη απόδραση.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα: http://www.kavalanet.gr/town/ekdromes_thasos.shtml

Τούλα Σαββίδου

Το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο από Lego στον κόσμο.

Ένα γιγάντιο χριστουγεννιάτικο δέντρο από Lego μπορούν να θαυμάσουν οι περαστικοί στον σιδηροδρομικό σταθμό St Pancras του Λονδίνου, το ψηλότερο που έχει φτιαχτεί ποτέ αποκλειστικά από τουβλάκια, όπως επιβεβαίωσε η ίδια η Lego.

Ξεπερνώντας τα 10 μέτρα ύψος, το δέντρο χρησιμοποιεί 600.000 τουβλάκια Lego που συνθέτουν 172 κλαδιά. 1200 Χριστουγεννιάτικες μπάλες που αποτελούνται επίσης από Lego, κατασκευάστηκαν από παιδιά του δημοτικού, πριν κρεμαστούν από το ιδιαίτερο αυτό δέντρο που χρειάστηκε συνολικά δύο μήνες για να στηθεί.

http://skathari.net/wp-content/plugins/wp-o-matic/cache/a9e4b_megalutero-xristougenniatiko-dentro-apo-lego-01.jpg

http://www.newsbeast.gr/files/temp/8CB3815DBD8568713C3AAB354FBB885E.jpg

http://www.youtube.com/watch?v=B1unLyLNGqY&feature=player_embedded

YouTube - Βίντεο από αυτό το μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου

Κωνσταντίνος Τζουβανέλης

Λέο Μπουσκάλια

Στο βιβλίο της Β΄γυμνασίου, στην ενότητα για τη φιλία το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχει εντάξει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια,"Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις". Αγαπημένα τα βιβλία του, ξεχωριστός ο ίδιος. Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Ο Λέο Μπουσκάλια (1924-1998) έχει γράψει πολλά βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία πραγματεύονται το θέμα της αγάπης. Για μια περίοδο, πέντε από τα έργα του εμφανίζονταν ταυτόχρονα στον κατάλογο των best sellers των New York Times. Το πρώτο του βιβλίο, Η Αγάπη, παρέμεινε best seller για είκοσι χρόνια. Τα βιβλία του έχουν κυκλοφορήσει σε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και έχουν μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες.
Ως ιδρυτής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Felice Foundation, αφοσιώθηκε στην προώθηση της δυναμικής της προσφοράς και της αγάπης, προσφέροντας παράλληλα τις υπηρεσίες του σε αμέτρητες φιλανθρωπικές οργανώσεις.

                                             
Υπήρξε επίκουρος καθηγητής της κοινωνικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας, όπου δίδαξε επί δεκαεννιά χρόνια.

Ιταλικής καταγωγής ήταν καθηγητής της παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, ψυχολόγος και συναρπαστικός ομιλητής. Μέσα από τα μαθήματα διδασκαλίας του ανάπτυξε ένα ειδικό σεμινάριο πάνω στην αγάπη και μέσω αυτής στην αλλαγή της καθημερινής μας συμπεριφοράς. Κατά τη διατύπωσή του "η αγάπη δεν είναι δρόμος, είναι συμμετοχή και μοιρασιά. Το να ζεις με τη φιλοσοφία της αγάπης είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής".

Απλός αλλά όχι απλοϊκός, πρακτικός, άμεσος, με χιούμορ και πρωτοτυπία μας ξεσηκώνει αλλά και μας διευκολύνει να δούμε τη ζωή από μια άλλη, πιο αυθεντική οπτική γωνία.

Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι:
ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ:
1. Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις
 2. Γεννημένοι για την αγάπη
3. Επειδή είμαι άνθρωπος
4. Η αγάπη
5. Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο
6. Ν' αγαπάμε ο ένας τον άλλο
7. Άτομα με ειδικές ανάγκες και οι γονείς τους
8. Ο δρόμος του ταύρου
9. Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Freddie
ΠΑΙΔΙΚΑ:
1. Επτά ιστορίες Χριστουγεννιάτικης αγάπης
2. Μια ανάμνηση για τον Τίνο

Happy Birthday AEL FC ARENA !!!!

Ένα όνειρο χρόνων πραγματοποίησε πέρυσι τέτοια ημέρα η ΑΕΛ, εγκαινιάζοντας ένα μοναδικό στολίδι για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένα στολίδι του οποίου η θέση είναι στη Super League, αλλά τη σεζόν 2011-12 η Football League θα έχει την… πολυτέλεια να διεξάγονται αγώνες της εκεί. Οι «βυσσινί», φυσικά, ελπίζουν ότι η φετινή χρονιά θα είναι παρένθεση και από την επόμενη η ΑΕΛ και το «κόσμημά» της θα επιστρέψουν στη φυσική τους θέση.

Τέτοιες μέρες  (23/11), λοιπόν, η ΑΕΛ εγκαινίασε το στολίδι «AEL FC ARENA», αφού λίγες ημέρες νωρίτερα είχε αποχωριστεί το ιστορικό Αλκαζάρ. Το νέο αθλητικό κέντρο «CRIMSON PARK», το οποίο αναπτύσσεται σε συνολική έκταση 144.000 τ.μ. στην περιοχή Νεάπολη της Λάρισας έχει ως «κορωνίδα» το νέο «παλάτι» της ΑΕΛ, το AEL FC ARENA, ένα υπερσύγχρονο γήπεδο διεθνών προδιαγραφών UEFA (3 Αστέρων), χωρητικότητας 16.118 θέσεων με 38 σουίτες 12 ατόμων.

Στο συγκρότημα περιλαμβάνονται εμπορικοί χώροι, χώροι στάθμευσης 1.104 θέσεων, υπαίθριοι χώροι πολιτισμού και αναψυχής και η εικόνα συμπληρώνεται από το ήδη υπάρχον κλειστό γήπεδο μπάσκετ και τα 12 γήπεδα τένις, που βρίσκονται υπό ανακατασκευή.

Το νέο αθλητικό κέντρο βρίσκεται σε ιδανική – από πλευράς πολεοδομικής χωροθέτησης – τοποθεσία, με εξαιρετική ένταση στο σύστημα μεταφορών, άριστη προσβασιμότητα από δύο κύριους οδικούς άξονες και εγγύτητα στον πολεοδομικό ιστό.

Από το Νοέμβριο του 2010 αποτελεί το νέο σπίτι της ΑΕΛ, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ιστορικό Στάδιο Αλκαζάρ.

Μπόνιας Τάσος

Αμυγδαλεώνας- Από το κουβάρι του χρόνου

Πρώτης γενιάς Γαρεσαρέτες στον Αμυγδαλεώνα (πρώην Μπαντέμ-τσιφλικ) το 1927.

Στον Αμυγδαλεώνα εγκαταστάθηκαν μαζικά πρόσφυγες από το Ασαρτζούχ

και το Καταχώρ, αλλά και άλλοι Γαρεσαρέτες από το Εσκήκιοϊ, τη Λίτσασα,

το Τσοράχ, την Κάλτσασα, το Κηράτς, το Κιογνιούκ και το Κονάκ.

Το χωριό μας είναι από τα λίγα χωριά με αναφορά 100% στην «καρδιά» της Γαράσαρης. Στον Αμυγδαλεώνα συναντά κάποιος τα περισσότερα «κλασσικά» επίθετα

της Γαράσαρης, αφού εδώ εγκαταστάθηκε η κύρια μάζα από το Ασαρτζούχ

και το Καταχώρ, δύο χωριά που είχαν «γεμίσει» τη Γαράσαρη

με εποίκους νέων οικισμών, γαμπρούς και νύφες.

Δαβίδης, Εμμανουηλίδης, Ζαπίδης, Ζεϊτίδης, Καλτσίδης, Κοντελίδης,

Μουρατίδης, Πετρίδης, Πιρίτσαλης, Σεμερτζίδης, Τασίδης, Υψηλόπουλος,

Φωτιάδης, Γαϊτελίδης, Παπαδόπουλος, Παρχαρίδης, Ασικίδης, Ζεπιρίδης,

Ζουμπουλίδης, Ιωσηφίδης, Καλπακίδης, Κεκρίδης, Κεσικιάδης, Κοσμίδης,

Σεραφειμίδης, Σταφυλίδης, Τσαχαλίδης, Τσοχαταρίδης, Φιλιππίδης,

Τουνουσίδης, Σιδηράτος, Τσακιρίδης, Ευαγγελίδης, Ομηρίδης κλπ

                                        Τζουβανέλης Κωνσταντίνος

                               



Σκωτία-Το νησί Staffa

Το νησί Staffa ή το νησί με τις κολώνες βρίσκεται στην Σκωτία. Οι Βίκινγκς έδωσαν αυτό το όνομα στο νησί γιατί η παράξενη μορφολογία του εδάφους, τους θύμιζε τα σπίτια τους.

Οι παράξενες κολώνες που καλύπτουν το νησί είναι κατασκευασμένες από βασάλτη (μαγματικό ηφαιστειακό πέτρωμα). Οι σχηματισμοί αυτοί δημιουργήθηκαν από την ψύξη λιωμένης λάβας.

Το Staffa είναι το θρυλικό σπίτι του Fingal του γίγαντα, μάλιστα στη φωτογραφία βλέπετε την σπηλιά που λέγετε ότι ζούσε.

Ο Καναδός συνθέτης Mendelssohn εμπνεύστηκε από μια επίσκεψη στο νησί και έγραψε το τραγούδι «Giant». Μπορεί να ακούσετε ακόμα και ένα απόσπασμα από την εισαγωγή, εάν ταξιδεύετε προς Staffa με ένα από τα πλοία που φεύγουν από το Mull.

Τζουβανέλης Κωνσταντίνος

Αγαπητέ Θεέ

 Ερίκ Εμανουέλ Σμίζ                                                                                     
 Εκδόσεις Opera

''Αγαπητέ Θεέ,

Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα

χρονών, έχω βάλει φωτιά στη 

γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν 

δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα 

χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η 

πρώτη φορά που σου γράφω,

γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του 

σχολείου, δεν είχα χρόνο.

Σου το λέω ευθύς εξαρχής:

σιχαίνομαι να γράφω. Για να

γράψω πρέπει πραγματικά να

είμαι αναγκασμένος να το κάνω

γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα

και στολίδι και μεταξωτή 

κορδέλα. Τι άλλο είναι το

γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο 

ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους 

μεγάλους"

Ένα βιβλίο εκατό σελίδων που μέσα από τις τελευταίες ημέρες ενός παιδιού δέκα χρονών μας διδάσκει το νόημα και τις αξίες της ζωής που λίγοι ενήλικες "βλέπουν" και ακόμα λιγότεροι καταλαβαίνουν. Ένα βιβλίο που λόγω της λιτής του γλώσσας είναι κατανοητό σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας.

Ιωάννα Δ.

Φιλία - Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Προφήτης"

Και ένας νέος είπε, Μίλησε μας για τη Φιλία.

Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:

Ο φίλος σας είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας.

Είναι το χωράφι που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε με ευγνωμοσύνη.

Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας.

Γιατί πηγαίνετε στο φίλο με την πείνα σας, και τον αναζητάτε για τη γαλήνη σας.

Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δε φοβάστε το όχι στη δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το ναι.

Και όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για ν' ακούσει την καρδιά του.

Γιατί στη φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.

Όταν χωρίζεσαι από το φίλο σου, δε λυπάσαι, γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ' αυτόν μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του, όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.

Και μη βάζετε κανένα σκοπό στη φιλία εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος. Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στη θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει.

Και δίνετε το καλύτερο εαυτό σας στο φίλο σας. αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του.

Είναι ο φίλος σας κάτι που θα έπρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε;

Καλύτερα να γυρεύετε το φίλο σας πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε. Γιατί έργο του φίλου σας είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.

Και μέσα στη γλύκα της φιλίας κάνετε να υπάρχει γέλιο, και μοίρασμα χαράς.

Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει την καινούργια αυγή της και ξανανιώνει.

Τζουβανέλης Κωνσταντίνος

Η ζωή χωρίς άκρα - Παραδίδονται μαθήματα ζωής

Ο Σέρβος στην καταγωγή, Νικ Βούισιτς , γεννήθηκε στην Αυστραλία, με την σπάνια ασθένεια της τετρα-αμελίας. Δηλαδή γεννήθηκε χωρίς να έχει άκρα (χέρια και πόδια). Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως τα οποία έχει υπόψην του ο ίδιος ο Βούισιτς.

Στα πρώτα του χρόνια, αντιμετώπισε δυσκολίες και πρώτα απ’ όλα με το σχολείο, καθώς σύμφωνα με τον τότε αυστραλιανό νόμο, λόγω της σωματικής του αναπηρίας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα σε κανονικό σχολείο, αν και ο Βούισιτς δεν αντιμετώπιζε κάποιου είδους νοητική διαταραχή. Την εποχή εκείνη όμως, άλλαξε ο νόμος κι έτσι ο Βούισιτς ήταν απ’ τα πρώτα άτομα με αναπηρία που ενσωματώθηκαν στα γενικά σχολεία. Εκεί όμως, γνώρισε την απόρριψη κι απ’ την τρυφερή ηλικία των οχτώ ετών σκεφτόταν την αυτοκτονία. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους, απίθανο να πάει στο κολλέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Μια φορά προσπάθησε να πνιγεί.

Αποφασιστικό σημείο καμπής στη ζωή του, στάθηκε η στιγμή που η μητέρα του, όταν ήταν δεκατριών ετών, τού έδειξε ένα άρθρο εφημερίδας με έναν άνθρωπο που είχε παρόμοια προβλήματα αναπηρίας και τα αντιμετώπιζε με θάρρος. Ο Βούισιτς τότε συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο μόνος που έδινε μια μεγάλη μάχη.

Αν και όπως προαναφέρθηκε, συχνά τον πείραζαν, τον απειλούσαν και τον απέρριπταν στο σχολείο έμαθε να χρησιμοποιεί το πηγούνι του για να χειρίζεται αντικείμενα και τα μικροσκοπικό του «πόδι» με τα δύο δάχτυλα για να περπατάει, να παίζει βόλους, να κολυμπάει, να κάνει πατίνι, να ξυρίζεται μόνος του, να βάζει ένα ποτήρι νερό, ν’ απαντά στο τηλέφωνο και να παίζει ποδόσφαιρο. Επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα των ποδιών του για να γράφει, να δαχτυλογραφεί και να οδηγεί το καροτσάκι του. Πολλές απ’ αυτές τις δεξιότητες που έχει αναπτύξει, τις παρουσιάζει και κατά την διάρκεια των ομιλιών του στο κοινό.

Ο Νικ Βούισιτς θεωρώντας τον Θεό και την πίστη του σ’ αυτόν, σύμμαχο στο πρόβλημά του και στον αγώνα που έδινε,  άρχισε να δίνει διαλέξεις σε θρησκευτικό κοινό και σιγά σιγά δημιούργησε την Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Ζωή χωρίς άκρα» (Life without limbs). Οι ομιλίες του έφερναν δάκρυα. Σύντομα, είχε πολλές προσκλήσεις και έτσι το περιορισμένο κοινό που είχε αρχικά επεκτάθηκε παγκοσμίως, σε αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων που παρακολούθησαν κι εξακολουθούν να παρακολουθούν τα μαθήματα ζωής που δίνει…

Μπόνιας Τάσος

ΠΙΑΝΟ

Ένα από τα πιο γνωστά όργανα μουσικής σήμερα είναι το πιάνο. Όλοι μας φυσικά ξέρουμε το όργανο, κάποιοι ξέρουν και διάσημους μουσικούς που έκαναν καριέρα πάνω του (από τον παντοτινό Mozart μέχρι το δικό μας Σγουρό) αλλά πόσοι μας πραγματικά γνωρίζουμε την ιστορία του;

Το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτό το όργανο και στην ιστορία του έτσι ώστε να μας μάθει το πώς ξεκίνησε και πως κατέληξε εδώ που είναι.

Η ιστορία έρευνας και εξέλιξης του αρχίζει περίπου 300 χρόνια πριν.Οι πρόγονοί του υπήρξαν το κλαβίχορδο (Clavichord) και το τσέμπαλο (Cembalo). Το κλαβίχορδο, όργανο πολύ αγαπητό στις αρχές του 18ου αιώνα, εξελίχτηκε από το μονόχορδο του Μεσαίωνα και είχε αδύναμο αν και αρκούντως εκφραστικό ήχο αφού λόγω του μηχανισμού επαφής που διέθετε, επέτρεπε την άμεση σύνδεση με το δάκτυλο και άρα τη δυνατότητα διαμόρφωσης του ήχου. Μερικά πλήκτρα ακουμπούσαν στην ίδια χορδή κάτι που καθιστούσε αδύνατη τη συνήχηση γειτονικών φθόγγων. Στην ουσία ήταν όργανο ιδιωτικής χρήσης, καθώς είχε πολύ απαλό άκουσμα, και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε συναυλίες. Το τσέμπαλο που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα διέθετε μηχανισμό νύξης: κάθε πλήκτρο ενεργοποιούσε ένα μηχανισμό με πένα φτιαγμένη από φτερά πουλιών ή δέρμα που στηριζόταν σε ελεύθερα κινούμενες γλωσσίδες με ελατήριο. Όταν το πλήκτρο σηκωνόταν, ο μηχανισμός κατέβαινε και με τη βοήθεια ελάσματος ο άξονας επανερχόταν στη θέση του, επιτρέποντας στη πένα να τσιμπά τη χορδή. Όταν ο μηχανισμός επέστρεφε στη θέση του ένας σιωπητήρας από τσόχα εμπόδιζε τις παλμικές κινήσεις της χορδής. Το τσέμπαλο προσφέρει πολύ λίγες δυνατότητες ηχητικών αντιθέσεων και ελέγχου της δυναμικής, ενώ οι διαφοροποιήσεις στο άγγιγμα των δακτύλων έχουν ελάχιστα αποτελέσματα.

Από τον 17ο ως τα τέλη του 18ου αιώνα, το τσέμπαλο ήταν απαραίτητο για το « μπάσο κοντίνουο» σε όλους σχεδόν τους συνδυασμούς οργάνων. Η χρήση του σήμερα αν και περιορισμένη, έχει εμπνεύσει διάφορους συνθέτες του 20ου αιώνα  και χρησιμοποιείται κατά κόρον στις εκτελέσεις μπαρόκ μουσικής, ιδίως σε σύνολα με όργανα εποχής. Πιάνο (pianoforte)

Το παλαιότερο δείγμα τύπου πιάνου κατασκευάστηκε στη Φλωρεντία από τον Μπαρτολομέο Κριστοφόρι το 1709. Ο Κριστοφόρι ονόμασε το όργανο αυτό “gravicembalo col piano e forte” και στόχος του ήταν να ικανοποιήσει την επιθυμία των μουσικών της εποχής του να παίζουν σε μια ευρεία δυναμική γκάμα, από πολύ σιγά ως (πολύ) δυνατά. Τώρα, αντί για το τσίμπημα (νυγμό) των χορδών που είχαμε στο τσέμπαλο, χρησιμοποίησε μια σειρά σφυριών τα οποία μόλις χτυπούσαν πάνω στη χορδή, επανέρχονταν στη θέση τους επιτρέποντάς της να πάλλεται λίγο χρόνο μετά. Ακριβώς αυτό το στοιχείο ήταν που έδωσε στους εκτελεστές του οργάνου νέα δυνατότητα ελέγχου του βαθμού δύναμης με την οποία πατούσαν τα πλήκτρα. Τα πιάνα του Κριστοφόρι είχαν 4 ως 4.5 οκτάβες έκταση.

Την ιδέα του μηχανισμού αυτού πήρε στη Γερμανία ο Γκότφριντ Ζίλμπερμαν ( Silbermann), που κατασκεύασε το 1726 2 πιάνα και τα έθεσε υπο τη κρίση του Μπάχ ( Bach) του οποίου η μάλλον αρνητική γνώμη πιθανόν οδήγησε σε βελτιώσεις. Να σημειωθεί εδώ ότι ενώ τα πρώτα pianoforte κατασκευάστηκαν την εποχή του Μπαρόκ και μερικοί από τους πιο διάσημους συνθέτες της εποχής γνώριζαν την ύπαρξή τους, ο ασθενής τους ήχος δεν τους επέτρεψε να ανταγωνιστούν το τσέμπαλο. Νέα ώθηση στη κατασκευή των πιάνων θα δοθεί στην Αγγλία από τους Τσούμπε (Zumpe) και Γ.Κρ.Μπαχ και στη Βιέννη από τους Streicher- Stein οι οποίοι θα δώσουν μεγαλύτερη σημασία όχι τόσο στη δυναμική όσο στη ποιοτική προβολή του ήχου. Παρ’ όλες όμως τις βελτιώσεις, οι εκτελεστές δεν μένουν ακόμα ικανοποιημένοι. Η έλλειψη μηχανισμού γρήγορης επανάκρουσης της χορδής παραμένει το βασικό μειονέκτημα. Σε αυτή την αδυναμία του μηχανισμού, ο Εράρ (Εrard) στη Γαλλία θα προτείνει το μηχανισμό του διπλού χτυπήματος τον οποίο θα ολοκληρώσει το 1823 και με τον οποίο θα γίνει δυνατό το γρήγορο παίξιμο που οδήγησε στη δεξιοτεχνική εκτέλεση του πιάνου του 19ου και 20ου αιώνα. Στα μέσα του 19ου αιώνα κατασκευάζονται 3 τύποι οργάνων: Το τραπεζοειδές για μικρούς χώρους και τα πιάνα με οριζόντιο (πιάνα με «ουρά») και κάθετο (όρθια πιάνα) χορδικό σύστημα. Το όρθιο πιάνο εξελίχθηκε από τον Τ. Χόουκινς στη Φιλαδέλφεια (1800) και τον Ρ. Ουώρνεμ τον νεότερο στο Λονδίνο (1811, τελειοποιήθηκε το 1829).Το μοντέλο που υπάρχει σήμερα είναι ως επί το πλείστον βασισμένο σε εκείνο του Ουόρνεμ.

Ο Χόουκινς εισήγαγε επίσης το σιδερένιο σκελετό, το πλεονέκτημα του οποίου ήταν η δυνατότητα χρήσης χορδών μεγαλύτερης τάσης (τεντώματος) από ότι επέτρεπε ο ξύλινος σκελετός και έτσι γινόταν δυνατή η χρήση πιο χοντρού σύρματος που παράγει πλουσιότερο ήχο. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα έχει πια βελτιωθεί ριζικά η κατασκευή πιάνων τόσο σε επίπεδο υλικών όσο και στο επίπεδο του μηχανισμού. Σε αυτό συνέβαλε επίσης και η συνεργασία των κατασκευαστών με τους συνθέτες και εκτελεστές για τη δημιουργία οργάνων που θα ήσαν σύμφωνα με τις συνθετικές και ερμηνευτικές ανάγκες τους. Κατά τη περίοδο αυτή εμφανίστηκαν μερικοί από τους σημαντικότερους κατασκευαστές πιάνων σε παγκόσμιο επίπεδο ακόμα και σήμερα: ο Bösendorfer στη Βιέννη, ο Bechstein στο Βερολίνο, ο Steinway στη Νέα Υόρκη και προς το τέλος του 19ου αιώνα η Yamaha στην Ιαπωνία.

Σήμερα το σύγχρονο πιάνο έχει σιδερένιο σκελετό και είναι είτε όρθιο είτε με ουρά. Η έκτασή του είναι 71/3 οκτάβες με 88 πλήκτρα αν και ορισμένα μοντέλα Bösendorfer έχουν έκταση 8 οκτάβες. Και οι 2 τύποι πιάνου αποτελούνται από ηχείο, σώμα υποστήριξης, πλαίσιο, χορδές, πληκτρολόγιο, πεντάλ και βασικό μηχανισμό. Πάνω στο πλαίσιο ακουμπά το ηχείο κατασκευασμένο από ξύλο ελάτου και μαντέμι. Το σύγχρονο πιάνο έχει 1 χορδή για μερικές από τις χαμηλές νότες, 2 για το μεσαίο τμήμα, και 3 για το υψηλότερο. Οι χαμηλότερες χορδές περιβάλλονται από χάλκινο σπείρωμα που αυξάνει τον όγκο τους δίχως να μειώνει πολύ την ευελιξία τους.Oι χορδές είναι φτιαγμένες από ατσάλινο σύρμα και η ποικιλοβαρής πίεση του διαφορετικού μεγέθους των χορδών μοιράζεται ως επί το πλείστον με διασταύρωση χορδών (Overstringing), δηλ. με το να περνά μια ομάδα χορδών σχεδόν διαγώνια πάνω από μια άλλη.

Σε ένα πιάνο υπάρχουν συνήθως 52 λευκά πλήκτρα (από ελεφαντόδοντο ή άσπρο πλαστικό υλικό) και 36 μαύρα πλήκτρα ( είτε από έβενο είτε από μαύρο πλαστικό υλικό). Τα πλήκτρα όταν πιεσθούν, σηκώνουν τα ξύλινα σφυράκια που είναι ντυμένα με μαλακό κετσέ («πνιγέας») και τα οποία στηρίζονται στη χορδή. Η χορδή έτσι μπορεί και ταλαντώνεται ελεύθερα παράγοντας ήχο, ώσπου το πλήκτρο, επιστρέφοντας στην αρχική του θέση, ξαναρίχνει τον πνιγέα.

Το αντηχείο του πιάνου (sound- board) – που βρίσκεται πίσω από τις χορδές στο όρθιο πιάνο και κάτω από αυτές στο μεγάλο- εκπληρώνει την ίδια αποστολή με το σώμα ενός βιολιού: δίχως αυτό ο ήχος θα ήταν πολύ λεπτός και ασθενικός .Επίσης, ιδίως στο πιάνο με ουρά, το καπάκι που βρίσκεται πάνω από το ηχείο όταν ανοιχθεί (ή ανάλογα με το ύψος που θα ανοιχθεί) μετατρέπεται σε ζωτικής σημασίας ηχητικό μεταδότη. Τα πεντάλ του πιάνου είναι τα εξής: α) Το πεντάλ «διαρκείας» (Sustaining Pedal), παρατείνει τον ήχο όσο το πατάμε, απομακρύνοντας όλη τη σειρά των σιγαστήρων («πνιγέων») από τις χορδές. Με αυτό τον τρόπο όποιος φθόγγος ή συγχορδία παιχτεί αποκτά μεγαλύτερη διάρκεια, ακόμα και αν τα δάκτυλα δεν πατούν πια τα πλήκτρα. Επίσης οι αρμονικοί της χορδής εμπλουτίζονται από τη «συμπαθητική» αντήχηση αυτών που προέρχονται από άλλες ελεύθερα δονούμενες χορδές, με αποτέλεσμα έναν πιο πλούσιο ήχο. β) Το πεντάλ Sostenuto, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον εκτελεστή να επιλέξει τους φθόγγους που θέλει να κρατηθούν. Το εισήγαγε η εταιρεία Steinway και τελειοποιήθηκε το 1874. γ) Πεντάλ una corda ή σουρντίνα. Στα πιάνα με ουρά μετακινεί το πληκτρολόγιο καθώς και μια σειρά σφυριών προς τα δεξιά ώστε να κρούεται μια μόνο χορδή ( una corda) αντί για τρεις, ενώ στα όρθια πιάνα μετακινεί ολόκληρη τη σειρά των σφυριών προς τις χορδές, μειώνοντας έτσι τη διαδρομή τους και κατά συνέπεια τη κρουστική δύναμή τους. Το πιάνο χορδίζεται σύμφωνα με το συγκερασμένο σύστημα, δηλ. την διαίρεση της οκτάβας σε 12 ίσα ημιτόνια πράγμα που κατέστησε δυνατή την αντιστοιχία τους σε 12 πλήκτρα ( ωστόσο να σημειωθεί εδώ ότι το χόρδισμα της ισοσυγκερασμένης οκτάβας, γίνεται με μια σειρά από λίγο «μικρότερες» πέμπτες και λίγο «μεγαλύτερες» τέταρτες από τις φυσικές). Τελειώνοντας αυτή την επισκόπηση κατασκευής του «βασιλιά των οργάνων» κατά τον Φ. Λίστ ( Liszt), να θυμίσουμε πως εκτός του ( πολύτιμου) κάματου των κατασκευαστών του οργάνου, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη συμβολή όλων εκείνων των συνθετών και εκτελεστών (από το 17ο αιώνα και εντεύθεν), που με το δημιουργικό τους έργο προέβαλαν και καταξίωσαν στη συνείδηση ειδημόνων και μη αυτό το εξαιρετικών, πραγματικά, δυνατοτήτων όργανο

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=1777#ixzz1eGIu7XJt

Στέλλιος Ζαππίδης