Ερωτήματα ενός παιδιού

Με το παιδικό της μυαλουδάκι, πιστεύει ότι τα ξέρω όλα. Ότι καταλαβαίνω τα πάντα και ότι μπορώ να βρίσκω απαντήσεις και λύσεις σε όλα… Φυσικό είναι, αφού είμαι η μανούλα της… Kι όμως, χθες βράδυ, παρακολουθώντας τηλεόραση η επτάχρονη κόρη μου Μαρία και βλέποντας τα πεινασμένα παιδιά να είναι πεσμένα κάτω σαν να είναι ήδη νεκρά, οι μύγες να είναι κατά χιλιάδες επάνω στα γυμνά σκελετωμένα κορμάκια τους και το κλάμα - αχ Θεέ μου, αυτό το κλάμα που μόλις και μετά βίας το ακούς - να ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια από μένα, από εσένα, από όλους εμάς που μόνο να τα βλέπουμε από την τηλεόραση και να τα λυπόμαστε ξέρουμε, με ρωτάει λυπημένη :

- Γιατί μαμά μου;…γιατί…;

Τι να απαντήσω; Τι να της πω; Εγώ που για αυτήν τα ξέρω όλα. Να της πω πως μας αρέσει να ντυνόμαστε, να διασκεδάζουμε, να τρώμε, να πετάμε; Να... πετάμε την ψυχή μας στον κάλαθο των σκουπιδιών; Εκεί, που δεν ξέρω πόσες αμέτρητες φορές αυτά τα νηστικά σκελετωμένα παιδάκια είχαν ψάξει, για λίγο φαγητό μήπως χορτάσουν για λίγο την πείνα τους… όταν φυσικά μπορούσαν ακόμα να σταθούν έστω για λίγο στα σκελετωμένα ποδαράκια τους.
Μια,δύο φορές, εξάλλου, το χρόνο, μας τα θυμίζουν από την τηλεόραση και εμείς παγώνουμε στην ιδέα μην έρθουμε κάποια στιγμή στην δική τους θέση.
Δίνουμε όλοι οσα δίνουμε, μαζεύονται αρκετά αλλά στο δρόμο εξαφανίζονται… Θεέ μου! Είμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα, έχουμε καταφέρει να κάνουμε τις «βόλτες» μας στο φεγγάρι κι όμως δεν καταφέραμε να κάνουμε μια... μικρή βόλτα στην ψυχή των παιδιών αυτών. Και μας ρωτάνε τα παιδιά μας... ΓΙΑΤΙ;
Και εμείς το μόνο που απαντάμε...
-Eίδες που δεν τρως όλο το φαγητό σου;
-Φάε το φαγητό σου… κοίτα αυτά τα παιδιά πεινούν...
Τα λέμε αυτά σε ένα παιδάκι, λες και με το να φάει το φαγητό του θα «χορτάσουν»την πείνα τους τα εκατομμύρια παιδάκια που αργοπεθαίνουν χωρίς τροφή.
ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ..!!!!!

-Μανούλα μου δίνεις ένα ευρώ;
-Τι θες να αγοράσεις αγάπη μου;
-Τίποτα μανούλα…
-Και τι το θες τότε το κέρμα;
-Είναι μυστικό μαμά…
-Μυστικό και από την μανούλα σου που σε λατρεύει; θες να μου πεις και να μην το πούμε σε κανένα; θες να είναι το δικό μας μυστικό;
-Χμμμμ… ναι μαμά… Να…. θέλω να το φυτέψω στο κήπο μας..!!!
-Να το φυτέψεις καρδούλα μου;
-Ναι μαμά γιατί όταν το ποτίζω θα φυτρώσει ένα δέντρο που θα κάνει πολλά κέρματα..και εγώ κάθε πρωί όταν φεύγεις για την δουλειά θα τα μαζεύω και θα αγοράζω με αυτά φαγητό, γάλα, ρούχα, παπούτσια, φάρμακα για εκείνα τα φτωχά παιδάκια που είδα χθες βράδυ στην τηλεόραση…
Έμεινα να κοιτάζω την τρίχρονη τότε κόρη μου…. την έσφιξα στην αγκαλιά μου και τα μάτια μου βούρκωσαν από συγκίνηση και πόνο…
Αν είχαμε όλοι την ψυχή ενός παιδιού ο κόσμος θα ήτανε πιο δίκαιος..πιο σωστός..πιο χαρούμενος..πιο ευτυχισμένος…!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο άνθρωπος είναι ένα μεγάλο θαύμα,όμως μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερο όταν η ψυχή του συνωμοτεί με την καρδιά και δίνουν εντολή στο μυαλό να απλώσει το χέρι και να προσφέρει στον πεινασμένο… στον άρρωστο... στον φτωχό... στον πληγωμένο... στον πονεμένο... στον άστεγο... στον άπορο !
Είναι τότε που το ανθρώπινο θαύμα παίρνει θεϊκές διαστάσεις και γίνεται τεράστιο... τόσο τεράστιο που γίνεται ένα με την αγάπη του Θεού...
Μην στερείστε την χαρά να ζήσετε κι εσείς το θαύμα....

Τούλα Σαββίδου

6η Μαρτίου - Ημέρα κατά της σχολικής βίας

Τι είναι σχολική βία;
Πολλά. Πολλοί φαντάζονται ότι η σχολική βία έχει να κάνει μόνο με την άσκηση σωματικής βίας. Τα πράγματα είναι αρκετά πιο πολύπλοκα και πράγματι σε κάποιες φάσεις και ολίγον ασαφή.
Θα προσπαθήσω να καταγράψω τις μορφές βίας.

Σωματική βία: Έχει να κάνει με ξυλοδαρμό, σπρωξίματα σφαλιάρες, χαστούκια ή και γρονθοκοπήματα. Είναι ίσως οι πιο έντονες και προφανείς μορφές άσκησης βίας.

Λεκτική βία: Εδώ έχει να κάνει με εκφράσεις που χρησιμοποιούνται προκειμενου να χαρακτηρίσουμε κάποιον. Προφα;νώς οι χαρακτηρισμοί αυτοί δεν είναι κολακευτικοί και μειώνουν το άτομο στο οποίο αναφέρονται. Αρκετά συχνά εκφράσεις όπως βλάκας, ηλίθιος ή και άλλα είναι συχνά με τα παιδιά και αν ο αποδέκτης του χαρακτηρισμού είναι ηπιου χαρακτήρα, αυτή η συμπεριφορά θα έχει σαν αποτέλεσμα να κλεισθεί στον εαυτό του και να απομονωθεί. Αν όμως είναι ένα παιδί που είναι δυναμικό πιθανόν να έχουμε μια έντονη εκδήλωση βίας. Είναι γνωστό ότι τα αγόρια σε αυτές τις ηλικίες δείχνουν μια επιθετική συμπεριφορά κυρίως προσπαθώντας να επιβληθούν. Αυτό συνήθως καταλήγει σε καβγάδες. Πολλές φορές το παιδί που έχει δεχτεί τη φραστική επίθεση και έχει αντιδράσει βίαια αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως το παιδί που ξεκίνησε.

Ψυχολογική βία. Εδώ έχουμε συνδιυασμό των παραπάνω, με αποτέλεσμα ο μαθητής που είναι αποδέκτης των παραπάνω, να έχει μια έντονη πίεση. Να μη θέλει να πάει στο σχολείο, να μη τολμάει να μιλήσει, να μην έχει το θάρρος της γνώμης του.

Cyber Bullying. Το νέο φρούτο.΄Μια φωτογραφία, ένα βίντεο και η ανάρτησή του στο διαδίκτυο. Και εδώ η πίεση που ασκείται στον μαθητή είναι πάρα πολύ μεγάλη. Πολύ περισσότερο αν το βίντεο έχει μια προσωπική στιγμή. To cyber bullying αφορά το να σε φωτογραφήσουν - βιντεογραφήσουν, συνήθως με το κινητό, και να σε ανεβάσουν στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Μπορούν επίσης να αλλοιώσουν τα στοιχεία ή τα χαρακτηριστικά ή και να κάνουν μονταζ και να το ανεβάσουν σε κοινή θέα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κάποια προσωπικά στοιχεία να γίνουν κοινό κτήμα. Στο σχολείο συζητιέται και όλοι κοιτάνε το θύμα και το σχολιάζουν. Με αυτό τον τρόπο ασκούνε έντονη ψυχολογική βία στο παιδί.
Ποιος μπορεί να είναι το "θύμα"; Συνήθως θύματα γίνονται μαθητές με κάποια αδυναμία, σωματική, εμφανισιακή, κάτι τέλος πάντων για να δώσει αφορμή και λαβή σε σχόλια. Ένα παρατσούκλι, που υπερτονίζει αυτό το χαρακτηριστικό μπορει να θεωρηθεί άσκηση ψυχολογικής βίας.
Ο χώρος μπορεί να είναι παντού μέσα στο σχολείο αλλά και έξω από αυτό. Συνήθως όχι σε πολύ φανερούς χώρους χωρις και να αποκλείεται.
Ο στιγματισμός επίσης είναι μια μορφή βίας. Το να χαρακτηρισθεί ένας μαθητής με κάποιο τρόπο που να τον ακολουθεί στο σχολείο είναι και αυτός μια μορφή άσκησης βίας.

Πως μπορούμε να το αντιληφθούμε; Χρειάζεται κάτι πολύ βασικό. Να βλέπουμε, να ακούμε και να ενδιαφερόμαστε. Αν το παιδί μας ξαφνικά αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το σχολείο, έχει μια άρνηση, αντιδρά αρνητικά σε δραστηριότητες του σχολείου, έχει μια μεταβολή στις επιδόσεις του (συνήθως μείωση), τότε έχουμε πολλές ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένας πολύ καλός τρόπος είναι όταν βλέπουμε κάποια ώρα το παιδί μας (ό,τι ώρα και αν είναι, και σε όποια φυσική κατάσταση και αν είμαστε), να αφιερώσουμε 10 λεπτά να το ρωτήσουμε τι κάνει, πως είναι, πως πέρασε τη μέρα του στο σχολείο. Όχι αν έγραψε διαγώνισμα, ή τι βαθμό πήρε, ή αν το εξέτασαν και τι είπε. Αυτά τα τελευταία είναι μια μάλλον παραπάνω πίεση και το παιδί αισθάνεται ότι αυτό που ενδιαφέρει είναι οι επιδόσεις και όχι το ίδιο το παιδί. Μέσα από αυτή τη συζήτηση θα μπορέσουμε να καταλάβουμε αν όντως, πάει καλά στο σχολείο ή όχι. Και το καλά δεν έχει να κάνει με βαθμούς.Έχει να κάνει με το πως περνάει στο χώρο εργασία του. Αρκεί να σκεφτούμε εμείς πως περνάμε στη δουλειά μας όταν κάποιος συνάδελφος μας τη σπάει. Και εμείς έχουμε γραμμές άμυνας που τα παιδιά πιθανόν να μην έχουν ακόμα.

Τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς είναι συνήθως κοινωνικά. Πολλές φορές ξεκινάνε από το σπίτι (κατά πολλούς τις περισσότερες φορές). Η αφετηρία είναι η καταπίεση που βιώνουν τα παιδιά στο σπίτι. Με το που φεύγουν από τον ελεγχόμενο χώρο του σπιτιού και βρίσκονται στο χώρο του σχολείου που βρίσκονται παιδιά μικρότερα, περισσότερο αδύναμα, οπότε του δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο. Και αυτό κάνει. Εκεί αρχίζει να "πειράζει" τους μικρότερους μαθητές.

Μία πρακτική που αναπτύχθηκε για την αντιμετώπιση της σχολικής βίας, είναι η πρακτική NO BLAME. Σε αυτή τη πρακτική δεν αποδίδονται ευθύνες και ο δράστης αλλά και το θύμα, μαζί με άλλα παιδιά που ήταν παρόντα στο περιστατικό αλλά και άλλα παιδιά που παίζουν το ρόλο του κοινού-κριτών σχηματίζουν μια ομάδα. Μετά από κάποιες κατ' ιδίαν συζητήσεις με τον μαθητή δράστη και με τον μαθητή θύμα, και αφού εντοπιστεί το πρόβλημα, μπαίνει σε όλη την ομάδα, όπου οι ίδιοι οι μαθητές λένε τη γνώμη τους και μοιράζουν τις ευθύνες. Επίσης οι ίδιοι οι μαθητές δίνουν λύσεις για το πρόβλημα. Όλοι μέσα από την ομάδα αναλαμβάνουν να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις που θα παρθούν. Οι μαθητές φταίχτες επειδή ξέρουν ότι δεν θα τιμωρηθούν είναι ελεύθεροι να εκφραστούν και να πουν γιατί συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο.
Η παραπάνω διαδικασία είναι δύσκολο να γίνει και θέλει υπομονή αλλά και μερικές άλλες προϋποθέσεις. Πρέπει πρώτα απ' όλα να είναι ξεκάθαροι οι κανόνες λειτουργίας της ομάδας. Ο σύλλογος των καθηγητών πρέπει να είναι οργανωμένος και να έχει ενιαία στάση απέναντι στο πρόβλημα. Οι καθηγητές να είναι ουσιαστικά παρόντες στο χώρο, μέσα από τις εφημερίες τους, και να γίνονται παιδαγωγικές συνεδριάσεις στις οποίες θα συζητιούνται όλα αυτά τα θέματα.
Στα θετικά της μεθόδου αναφέρονται ότι όλοι οι συμμετέχοντες μαθητές ελέγχουν τα αποτελέσματα, δεν δίνεται τιμωρία και μπορούν να συντονίσουν αυτές τις συζητήσεις και οι καθηγητές χωρίς κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση.

Η ζωή χωρίς άκρα - Παραδίδονται μαθήματα ζωής

Ο Σέρβος στην καταγωγή, Νικ Βούισιτς , γεννήθηκε στην Αυστραλία, με την σπάνια ασθένεια της τετρα-αμελίας. Δηλαδή γεννήθηκε χωρίς να έχει άκρα (χέρια και πόδια). Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως τα οποία έχει υπόψην του ο ίδιος ο Βούισιτς.

Στα πρώτα του χρόνια, αντιμετώπισε δυσκολίες και πρώτα απ’ όλα με το σχολείο, καθώς σύμφωνα με τον τότε αυστραλιανό νόμο, λόγω της σωματικής του αναπηρίας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα σε κανονικό σχολείο, αν και ο Βούισιτς δεν αντιμετώπιζε κάποιου είδους νοητική διαταραχή. Την εποχή εκείνη όμως, άλλαξε ο νόμος κι έτσι ο Βούισιτς ήταν απ’ τα πρώτα άτομα με αναπηρία που ενσωματώθηκαν στα γενικά σχολεία. Εκεί όμως, γνώρισε την απόρριψη κι απ’ την τρυφερή ηλικία των οχτώ ετών σκεφτόταν την αυτοκτονία. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους, απίθανο να πάει στο κολλέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Μια φορά προσπάθησε να πνιγεί.

Αποφασιστικό σημείο καμπής στη ζωή του, στάθηκε η στιγμή που η μητέρα του, όταν ήταν δεκατριών ετών, τού έδειξε ένα άρθρο εφημερίδας με έναν άνθρωπο που είχε παρόμοια προβλήματα αναπηρίας και τα αντιμετώπιζε με θάρρος. Ο Βούισιτς τότε συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο μόνος που έδινε μια μεγάλη μάχη.

Αν και όπως προαναφέρθηκε, συχνά τον πείραζαν, τον απειλούσαν και τον απέρριπταν στο σχολείο έμαθε να χρησιμοποιεί το πηγούνι του για να χειρίζεται αντικείμενα και τα μικροσκοπικό του «πόδι» με τα δύο δάχτυλα για να περπατάει, να παίζει βόλους, να κολυμπάει, να κάνει πατίνι, να ξυρίζεται μόνος του, να βάζει ένα ποτήρι νερό, ν’ απαντά στο τηλέφωνο και να παίζει ποδόσφαιρο. Επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα των ποδιών του για να γράφει, να δαχτυλογραφεί και να οδηγεί το καροτσάκι του. Πολλές απ’ αυτές τις δεξιότητες που έχει αναπτύξει, τις παρουσιάζει και κατά την διάρκεια των ομιλιών του στο κοινό.

Ο Νικ Βούισιτς θεωρώντας τον Θεό και την πίστη του σ’ αυτόν, σύμμαχο στο πρόβλημά του και στον αγώνα που έδινε,  άρχισε να δίνει διαλέξεις σε θρησκευτικό κοινό και σιγά σιγά δημιούργησε την Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Ζωή χωρίς άκρα» (Life without limbs). Οι ομιλίες του έφερναν δάκρυα. Σύντομα, είχε πολλές προσκλήσεις και έτσι το περιορισμένο κοινό που είχε αρχικά επεκτάθηκε παγκοσμίως, σε αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων που παρακολούθησαν κι εξακολουθούν να παρακολουθούν τα μαθήματα ζωής που δίνει…

Μπόνιας Τάσος