Το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα

            Το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στα όρια του μικρού αυτού χωριού. Η ιστορία του μεγάλη και χαρακτηρίζεται από δόξα και τιμή. Ωστόσο, το πέρασμα του χρόνου έφθειρε την εικόνα και το γόητρό του και οι άνθρωποι μοιάζουν σχεδόν να ξέχασαν τη μεγάλη αξία του. Μοναχά μερικοί ηλικιωμένοι, όποτε περνούσαν από την περιοχή στέκονταν για λίγο μπροστά του. Το αντίκριζαν νοσταλγώντας το ενεργό του παρελθόν και τα μάτια τους βούρκωναν. Όσο για μας τους νεότερους, το αεροδρόμιο αποτελούσε  ένα περιφραγμένο κομμάτι γης, όπου συνηθίζαμε να πηγαίνουμε  παλιότερα εκδρομή, με το δημοτικό ! Μέσα σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο  χώρο  αφήναμε τη φαντασία μας να δουλέψει και την κερνούσαμε ευχάριστες στιγμές και αναμνήσεις. Η αλήθεια είναι πως το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα δεν μοιάζει καθόλου με τα υπόλοιπα. Είναι μοναδικό. Κατάφυτο με δεκάδες δέντρα, φυτά και παχύ χορτάρι θυμίζει μικρογραφία  εθνικού πάρκου.

            Στο Γυμνάσιο πια, η αλλαγή στη ματιά και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα γέννησε μια καινούρια ανάγκη αλλά και μία πρόκληση:  να χαρτογραφήσουμε τον τόπο μας και να προσδιορίσουμε το στίγμα του. Έτσι η ιδέα να πάρουμε συνέντευξη από έναν εργαζόμενο του αεροδρομίου προκειμένου να μάθουμε περισσότερα στοιχεία για την ιστορία του μας ενθουσίασε από την αρχή.

            Αφού τα οργανώσαμε όλα, πήραμε τετράδια, μολύβια και μαγνητοφωνάκια και κινήσαμε για το αεροδρόμιο. Όταν φτάσαμε, στην είσοδο μας περίμενε ένας συμπαθητικός, χαμογελαστός κύριος. Ήταν αυτός που είχε προθυμοποιηθεί  να γίνει περιηγητής μας. Η περιήγηση θα  ξεκινούσε από τον πύργο ελέγχου. Καθώς κατευθυνόμασταν προς τα εκεί, εικόνες από την παιδική μας ηλικία φανερώνονταν μπροστά μας. Βρεθήκαμε στο διάδρομο απογείωσης και προσγείωσης χωρίς να το καταλάβουμε. Πίσω μας ορθωνόταν καμαρωτός ο πύργος ελέγχου και πλάι του η παλιά λέσχη. Ο περιηγητής μας άρχισε να μας διηγείται την ιστορία του αεροδρομίου.

            Το 1938, κατασκευάστηκε στο τότε μικρό χωριουδάκι του Αμυγδαλεώνα, ένα αεροδρόμιο. Το πρώτο εκείνο αεροδρόμιο ξεκίνησε με έναν λιτό, χωματένιο διάδρομο. Ο κύριος ρόλος του ήταν η χρήση του για την προσγείωση αεροσκαφών. Μάλιστα το 1940-1941, την περίοδο που την ελληνική επικράτεια έπληττε σφοδρός πόλεμος, 2 μοίρες αεροσκαφών επιχείρησαν  απ’ αυτό. Το 1952 εγκαταστάθηκε εκεί Μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας. Εντούτοις, τα πράγματα δεν έμειναν στάσιμα. Το ίδιο έτος, ο παλιός διάδρομος καλύφθηκε από μεταλλικές διαφάνειες, τα λεγόμενα PSP, προκειμένου να μπορούν τα αεροπλάνα να προσγειώνονται ευκολότερα. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο διάδρομος επεκτάθηκε και εκτελέστηκε η ασφαλτόστρωσή του. Επιπλέον, το αεροδρόμιο του χωριού μας λειτούργησε και ως πολιτικό αεροδρόμιο, στο οποίο στεγαζόταν  και η Ολυμπιακή, ώσπου να μεταφερθεί στο αεροδρόμιο της Χρυσούπολης το 1981. Σήμερα το αεροδρόμιο λειτουργεί κυρίως ως χώρος που γίνεται ρίψη αλεξιπτωτιστών της αεροπορικής μονάδας της Δράμας, ενώ είναι έτοιμο να δράσει σε οποιαδήποτε στιγμή ανάγκης. Τέλος στο εσωτερικό του βρίσκονται ορισμένοι οικισμοί που φιλοξενούν οικογένειες στρατιωτικών και κάποιες εγκαταστάσεις όπως ο πύργος ελέγχου και το διοικητήριο. Αξιοσημείωτο είναι ότι στο χώρο του διοικητηρίου υπάρχει μια πλάκα με χαραγμένα τα ονόματα όλων των διοικητών που υπηρέτησαν εκεί.

            Καθ’ όλη  τη διάρκεια της περιήγησης όλοι ακούγαμε ενθουσιασμένοι και κρεμόμασταν από τα χείλη του περιηγητή μας. Καταλαβαίναμε σιγά σιγά την αξία και την ιστορική σημασία του αεροδρομίου. Τώρα ο χώρος που πριν για μας ήταν μοναχά ένα μέρος που εισχωρούσε στην καθημερινότητά μας, έμοιαζε με  ένα ιερό, ιστορικό μνημείο. Αισθανόμασταν κι εμείς, στη δική μας κλίμακα, σα μικροί Αρθούροι Έβανς ή Ερρίκοι Σλήμαν μπροστά στις ανακαλύψεις τους. Το βλέμμα μας  ξαναπερνούσε από κάθε κτίριο προσπαθώντας να λογαριάσει να μέγεθός του, να συγκρατήσει την παραμικρή λεπτομέρεια.  Στάθηκε στην πλάκα με τα ονόματα εκείνων των ανθρώπων που κάποτε ζωντάνευαν τη λειτουργία του. Να τους χαρίσει την τιμή που τόσα χρόνια τους στερούσε, διότι ποτέ δεν μας είχε δοθεί μέχρι τότε η ευκαιρία να γνωρίσουμε το παρελθόν. Τόσα χρόνια ένα στολίδι υπήρχε δίπλα μας, και δεν το είχαμε καταλάβει. Ήταν καιρός να ανοίξει τα σφραγισμένα χείλη του και να μας αποκαλύψει τα κρυμμένα του μυστικά.

Το Β2 του Γυμνασίου Αμυγδαλεώνα

Συγγραφική ομάδα: Κεϊσίδης Παναγιώτης, Παναγιωτίδης Σάββας, Τσοχαταρίδου Κορίνα

Ομάδα Απομαγνητοφώνησης: Μπύρος Τάσος, Παρασκευαίδης Βαγγέλης.

Για μια ακόμη ματιά:

http://clubs.pathfinder.gr/kavala_gv/1316372