Τα παιδιά "διαβάζουν" το δίσκο της Φαιστού από το αναγνωστικό της φαντασίας

Όσα δεν είχαν την ευκαιρία να τον δουν από κοντά, τον άγγιξαν από το γνήσιο αντίγραφό του.... Ο δίσκος κύλησε στα χέρια τους, έκανε στροφές μέσα στη σχολική αίθουσα και λόγχισε τη φαντασία. 

Τα παιδιά μπήκαν σε έναν ρόλο. Γίνανε "αρχαιολόγοι", κομιστές στο φως του πολύτιμου ευρήματος και στη συνέχεια μελετητές του. Στη χώρα της φαντασίας όλα επιτρέπονται.... 

Κόκκινη κλωστή δεμένη και ... φύγαμε! 

   " Είχε βραδιάσει εδώ και ώρα στην όμορφη Φαιστό. Τίποτα δε διέκοπτε τη σιγαλιά της νύχτας. Στο ανάκτορο όλοι είχαν βυθιστεί αποκαμωμένοι σε βαθύ ύπνο. Άλλη μια μέρα είχε περάσει χωρίς να βρέξει. Τι θα απογίνονταν;

   Την ηρεμία της νύχτας διέκοψε το γρήγορο και αποφασιστικό βήμα της μικρής ιέρειας, της Πασιφάης. Ήταν αφοσιωμένη υπηρέτρια της Μεγάλης Θεάς, αυτής που έκανε τη γη να βλαστάνει και έδινε ζωή στα φυτά, στα ζώα και στους ανθρώπους. Αυτής που έφερνε τη βροχή και τον αέρα, το φώς και το σκοτάδι…

   Κατευθυνόταν στο βωμό της που βρισκόταν στο πυκνό δάσος. Σπάνια πήγαιναν εκεί. Προτιμούσαν τη λατρεία στα μεγάλα ανάκτορα. Η Πασιφάη όμως ήταν αποφασισμένη. Στην αγκαλιά της κρατούσε σφιχτά το τάμα της.

   Η πανσέληνος φώτιζε τα βήματά της, τα οποία μπερδευόταν στη μακριά φούστα με τους φραμπαλάδες, που φορούσαν οι ιέρειες. Τίποτα πια δε την πτοούσε. Τελικά έφτασε. Με γρήγορες κινήσεις άναψε τη φωτιά στη βάση του βωμού και ξετύλιξε το τάμα της.

    Ήταν ένας μικρός στρογγυλός πήλινος δίσκος. Τον είχε παραγγείλει κρυφά στους τεχνίτες του παλατιού. Πάνω ζήτησε να του χαράξουν την προσευχή της στη Μεγάλη Μητέρα. Να βρέξει επιτέλους και να σωθούν όλοι, άνθρωποι και ζώα. Γι’ αυτό και στο δίσκο έβλεπες σύμβολα με ανθρώπινες μορφές, ψάρια, πουλιά και έντομα. Όλα τα πλάσματα που περίμεναν τη σωτηρία τους. Ακούμπησε ευλαβικά το δίσκο στο βωμό και έκανε συγκινημένη την δέησή της. Τώρα ανακουφισμένη μπορούσε να γυρίσει στο ανάκτορο ήσυχη."

Καραντέλου Ελένη, Α΄ τάξη 

                                                                                                   

                                                                                                    

Τοπία

Δύο πίνακες διά χειρός Αλεξιάδη Θοδωρή, μαθητή της Α΄γυμνασίου 

Ένας χρόνος μετά

Το ραντεβού κλείστηκε για αμέσως μετά τη σχολική γιορτή. Εντευκτήριο; Μα το Σχολείο, φυσικά. Θέμα συνάντησης; «Brain storm». Και η επιχείρηση «καταιγίδα ιδεών» μόλις ξεκινούσε την τροχιά της.

            Ο χώρος της σχολικής αίθουσας διαμορφώθηκε με γρήγορες κινήσεις, σχεδόν ενστικτωδώς, έτσι ώστε να ταιριάξει με τον ψυχολογικό μας χώρο, που ήταν διαμπερής, ευνοϊκός για περάσματα φρέσκων αγέρηδων. Τα θρανία ενώθηκαν σε ένα τετράγωνο στο κέντρο της αίθουσας και οι καρέκλες τοποθετήθηκαν γύρω του έτοιμες για τους «συνέδρους». Στόχος: η δημιουργία ενός ιστολογίου. Ενός ηλεκτρονικού χώρου που θα μπορούσε πολυτροπικά να γίνει πεδίο έκφρασης  για τον καθένα μας...

«Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξεκινήσουμε με την ονοματοθεσία.».

Τα κομμένα χαρτάκια σε τύπο δελτίου βγήκαν στην επιφάνεια, μοιράστηκαν και οι προτάσεις  κατατέθηκαν σε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και χιούμορ.

«Ποιοι θα είμαστε;»

«Ποιοι θέλουμε να είμαστε;» ήρθε  η δεύτερη ερώτηση ως απάντηση.

«Θέλουμε  να πεζοπορούμε…, να βγαίνουμε στις γειτονιές της γνώσης και να τις περιδιαβαίνουμε…»

«Θέλουμε να γράφουμε…

Αυτά που μας προβληματίζουν.

Όσα μας αφορούν.

Εκείνα που μας αρέσουν.

Ίσως και κάποιο πεζογράφημα…»

«Θέλουμε να παίζουμε…

Να διασκεδάζουμε.

Να κάνουμε κάτι διαφορετικό»

«Θέλουμε να δώσουμε ζωή στις σκέψεις μας…

Και χρώμα.

Μπορούμε να εκφράσουμε τις σκέψεις ζωγραφίζοντας….»

«Μπορούμε να γράφουμε και για ποδόσφαιρο;;;;»

            Τα ρήματα σε πλήρη ανυποταξία λόγω ενθουσιασμού για το καινούριο και το άγνωστο που θέλαμε να κατακτήσουμε ήρθαν και ένωσαν τις συλλαβές τους.

Μία νεαρή πεζογράφος πήρε το μαρκαδόρο:

Παίζω

Ζω

Γράφω

«Τι λέτε να είμαστε  οι «Παι-ζω-γράφοι»»;

 Η συ(ν)-ζήτηση είχε φέρει το πρώτο αποτέλεσμά της. Το ιστολόγιο μας είχε ήδη όνομα και νονά.  Και στη συνέχεια ιδέες  και στόχοι πήραν σάρκα και οστά φιλοξενούμενοι στον ηλεκτρονικό του χώρο. Οι «Παιζωγράφοι»  στάθηκαν ήδη  για μια σχολική χρονιά δίαυλος επικοινωνίας και συνδετικός κρίκος μαθητών, μαθητριών, εκπαιδευτικών, γονέων, φίλων. Ο τόπος μας, ο Αμυγδαλεώνας, βρήκε κι εκείνος την ηλεκτρονική γωνιά του όταν αναζητήσαμε το παρελθόν μέσα από παλιές φωτογραφίες και αφηγήσεις των μεγαλυτέρων  και  προσπαθήσαμε με το φωτογραφικό φακό να αποτυπώσουμε  τα ίχνη και τον απόηχo του παλιού στο νέο. Δικτυακοί τόποι ενδιαφέροντες προτάθηκαν. Ενδιαφέροντα φωτίστηκαν. Και κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται μια σχέση φιλική με έννοιες όπως  «έρευνα», «αναζήτηση», «πηγές» …

            Ένα χρόνο μετά, με τη νέα σχολική χρονιά, επιστρέφουμε και πάλι, με νέους φίλους στην παρέα μας, τα παιδιά της πρώτης τάξης αλλά και με  κάτι ακόμη. Μια νεογέννητη ιδέα μας, το δεύτερο «παιδί» μας : ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που θα «εκδίδεται» μηνιαία, στην ίδια ηλεκτρονική διεύθυνση.

            Η συντακτική μας  ομάδα ήδη εδώ κι ένα μήνα έχει αναλάβει καθήκοντα και τα πρωτόλεια άρθρα μας φιλοξενούνται στο  πρώτο μας τεύχος, το τεύχος Νοεμβρίου.

Γιατί το χασμουρητό είναι μεταδοτικό; Ποιος θησαυρός υπάρχει δίπλα μας και δεν τον γνωρίζουμε; Υπάρχει τράπεζα στην οποία μπορούμε να αποταμιεύσουμε το χρόνο μας; Ποια παγίδα  που «ναρκώνει» τη συνείδησή μας πρέπει να αποφύγουμε; Και πώς μπορούμε εναλλακτικά να αξιοποιήσουμε τον ελεύθερό μας χρόνο εκτός  σπιτιού;

            Όλοι εσείς, οι φίλοι αναγνώστες, είστε προσκεκλημένοι σ’ ένα ταξίδι που ξεκινά Goin’through  σε μουσικά μονοπάτια. Το ανέκδοτο του μήνα για  καλωσόρισμα και φύγαμε!