Το ακριβότερο δώρο...

17 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Σε μια εβδομάδα είναι Χριστούγεννα. Φέτος θα είναι τα καλύτερα. Έχουμε προγραμματίσει να πάμε με τους γονείς μου στο Παρίσι!  Πύργος του Άιφελ, γειτονιά της Μονμάρτης, βόλτα στο Σηκουάνα και στην ακόμη πιο φωταγωγημένη λόγω ημερών πόλη του φωτός!  Θα είναι τέλεια!  Ανυπομονώ πραγματικά. Βέβαια θα ήταν καλύτερα αν ερχόταν μαζί και η μεγαλύτερη αδερφή μου, αλλά θα μας κάνει την τιμή να έρθει μόνο έως το αεροδρόμιο. Εκείνη έχει προγραμματίσει να φύγει  για το Λονδίνο με την φίλη της. Σκοπεύουν να βρουν ένα διαμέρισμα, γιατί θέλουν να συνεχίσουν εκεί το μεταπτυχιακό τους ως νοσοκόμες. Η γιαγιά και ο παππούς θα μείνουν στην Ελλάδα μόνοι τους. Ο μπαμπάς τους πρότεινε πολλές φορές να έρθουν μαζί μας αλλά αρνήθηκαν. Είπαν ότι μόνο στο σπιτάκι τους μπορούν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Και φυσικά ο παππούς συνόδευσε την απόφαση με την παροιμία, όπως πάντα: «Χριστούγεννα στο σπίτι και Πάσχα στο χωριό». «Εσείς οι νέοι δεν το έχετε καταλάβει ακόμη…Ο παππούς!  Όλο με παροιμίες μιλάει. Και τις περισσότερες φορές βγαίνει αληθινός. Ο παππούς! Στενοχωριέμαι που θα τον αφήσω μόνο τέτοιες μέρες. Ναι, εντάξει, θα μπορούσαμε να πάμε στο Παρίσι εκτός εορτών. Όμως άλλη μαγεία έχει αυτή η πόλη τα Χριστούγεννα. Άραγε θα έχει εκεί μελομακάρονα;  Άραγε θα μπορέσει να με φτάσει μέσα από το τηλέφωνο η αγκαλιά της γιαγιάς;  Και θα μπορέσω να μαντέψω το βλέμμα της, όταν θα ανοίγει το δώρο που θα της αφήσω κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο; Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αυτό το βλέμμα περιμένω και το ζεστό της φιλί. Και μετά την αγκαλιά της όταν έρχεται να με σκεπάσει στη μικρή σοφίτα που με φιλοξενεί στο σπίτι της στο χωριό.

Μα τι με έπιασε τώρα; Αν είναι δυνατόν να μελαγχολώ….

19 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Εδώ και μέρες  επικρατεί στο σπίτι  μια ευχάριστη αναστάτωση. Να ρυθμιστούν οι τελευταίες λεπτομέρειες. Να μην ξεχάσουμε κάτι σημαντικό. Να αφήσουμε τα κλειδιά του  σπιτιού. Ποιος θα φροντίσει τα φυτά και τα ζωντανά….

20 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Μόνο δύο μέρες αναμονής απομένουν.. Όλες οι βαλίτσες έτοιμες. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ. Κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ να φανταστώ το Παρίσι. Με πολλά φώτα, όπως έχω ακούσει. Η μαμά μου έχει υποσχεθεί και ένα υπέροχο δώρο έκπληξη. Αναρωτιέμαι τι να είναι.

24 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Η μεγάλη μέρα έφτασε. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πάνω από πέντε ώρες. Είχα συνέχεια  στο μυαλό μου το ταξίδι.

25Δεκεμβρίου, βράδυ

Που είχα μείνει, καλό μου ημερολόγιο;

Α, ναι, στο ότι δεν είχα κοιμηθεί από την αγωνία μου.

Η μαμά με φώναζε τώρα να ετοιμαστώ. Πλύθηκα, ντύθηκα και ήμουν έτοιμη για να φύγουμε. Ξεκινήσαμε. Μέσα στο αυτοκίνητο κανείς μας δεν μιλούσε, όμως μέσα στην ησυχία μπορούσα να ακούσω τη φλυαρία από τις καρδιές που χτυπούσαν δυνατά. Ξαφνικά ακούστηκε το κινητό της αδερφής μου. Ήταν η φίλη της. Την ενημέρωσε ότι βρισκόταν ήδη στο αεροδρόμιο. Μετά από ένα τέταρτο φτάσαμε . Το αεροδρόμιο ήταν τεράστιο και κατευθυνθήκαμε στο  χώρο του «τσεκ ιν».. Αμέσως μετά αναζητήσαμε  την Μαρία  Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και την είχαμε ήδη βρει. Καθίσαμε στο χώρο αναμονής  περιμένοντας τις πτήσεις μας και χαζολογώντας.

Η ανακοίνωση της επιβίβασης όμως για τις πτήσεις μας δεν έλεγε να ακουστεί. Η αναμονή άρχισε να χάνει τα λαμπερά της χρώματα … Ο εκνευρισμός ήρθε απρόσκλητος. Σιγά σιγά και η κούραση.

 Πέρασαν δύο ώρες,  θα έλεγα βασανιστικές. Τα φώτα του Παρισιού άρχισαν να θολώνουν, σαν να απομακρύνονταν… Το τώρα ήταν πιο παρόν από ποτέ. Και ήταν χλωμό και άχρωμο. Μια αναστάτωση και ένα σούσουρο επικρατούσε στην αίθουσα αναμονής. Ενιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Και είχα δίκιο. Μια παγωμένη φωνή ακούστηκε από το μεγάφωνο. Αντί να μας ενημερώσει ότι ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε, ανακοίνωνε χωρίς κανένα χρωματισμό, χωρίς κανένα συναίσθημα ότι  όλες οι πτήσεις για τις επόμενες μέρες ακυρώνονταν λόγω της απεργίας διαρκείας που είχαν αποφασίσει επίγειοι και …ιπτάμενοι εργαζόμενοι! Τα διαδικαστικά θέματα για τη μετάθεση των ημερομηνιών ώστε να μη χαθούν τα εισιτήρια θα διευθετούνταν, έλεγε, εγκαίρως. Ένας βόμβος απογοήτευσης σκέπασε τα πάντα, και τα μάτια μας φόρεσαν δυο τεράστια ερωτηματικά.

Τι θα κάναμε τώρα? Είναι Χριστούγεννα και τα σχέδια μας καταστράφηκαν.

Οι γονείς μου άρχισαν αμέσως να σκέπτονται τι να κάνουν. Προς τα πού θα μπορούσαμε να κατευθυνθούμε εντός Ελλάδας με το αυτοκίνητο. Θα βρίσκαμε δωμάτια; Έπρεπε η απόφαση να ληφθεί άμεσα.  Η αδερφή μου και η φίλη της η Μαρία είχαν μείνει άφωνες. Ανίκανες να σκεφθούν. Και τότε σαν απομηχανής θεοί ήρθαν στο νου μου η γιαγιά και ο παππούς.  Οι χαρούμενες φιγούρες τους διέλυσαν σαν καθαρτικό μέσα μου, κάθε κακή σκέψη, κάθε ίχνος απογοήτευσης…       

- Γιατί δεν πάμε στην γιαγιά και στον παππού?

-  Πως σου ήρθε αυτή η ιδέα? Απάντησε  αμέσως η αδερφή μου

.-  Πολύ απλά. Αφού δεν μπορούμε να φύγουμε για διακοπές, ας κάνουμε ότι γίνετε κάθε χρόνο

.-  Α ναι? Εγώ, προς ενημέρωση σου, θέλω να πάω στο Λονδίνο και πουθενά αλλού.

-  Κορίτσια σταματήστε. Η μικρή έχει δίκιο.

-  Μαμά τι είναι αυτά που λες? που πήγαν τα σχέδια σου για το Παρίσι?ε?

-  Πουθενά δεν πήγαν. Απλώς θα είναι πιο διασκεδαστικό να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Μπορείς να έρθεις και εσύ, Μαρία, αν θέλεις από την στιγμή που οι δικοί σου λείπουν

-  Θα χαιρόμουν πάρα πολύ να γιορτάσω μαζί σας, κυρία Καίτη

-  Ωραία! έκλεισε. θα πάμε στους γονείς μου, είπε ο μπαμπάς που τόση ώρα έμενε αμίλητος.        Τέλεια! τώρα ήμουν απολύτως σίγουρα ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα καλύτερα. Γιατί κρατούσαμε στα χέρια μας την πιο ακριβή έκπληξη. Αυτήν που θα κάναμε στη γιαγιά και τον παππού.

            Ξεκινήσαμε για το σπίτι των παππούδων, χωρίς να τους τηλεφωνήσουμε. Η αγωνία για την αντίδρασή τους έμοιαζε πολύ πιο δυνατή από αυτήν για το Παρίσι. Ένιωθα τόσο χαρούμενη. Σχεδόν φτάσαμε. Σε ένα λεπτό χτυπούσαμε την πόρτα τους. Άνοιξε η γιαγιά. Αμέσως, όπως πάντα, τα κατάλαβε όλα χωρίς να της πούμε τίποτα. Όμως το δικό της βλέμμα έλεγε τα πάντα. Ήταν σαν να της είχαν κάνει το ακριβότερο δώρο του κόσμου. Ο παππούς άρχισε να τρέχει αριστερά δεξιά, να φέρνει καρέκλες, να φέρνει τα μπουκάλια με το παλιό κρασί…. Όλοι μαζί, μιλώντας ταυτόχρονα αρχίσαμε να στρώνουμε το τραπέζι…

-Υγεία και αγάπη, ευχήθηκε ο παππούς όταν πια είχαμε καθίσει.

Και τότε κατάλαβα πραγματικά την αληθινή αξία αυτών των δυο λέξεων, που μέχρι τώρα μου έμοιαζαν μια συνηθισμένη ευχή. Μου φαίνεται πως η αγάπη είναι τελικά η λέξη των Χριστουγέννων. Είτε στην σκέψη μας, είτε στην αγκαλιά μας. Αυτή είναι που φανερώνει ποια είναι αληθινά μικρά και ποια μεγάλα. Αυτή που ντύνει τις ψυχές μας με το γιορτινό το πανωφόρι!

Χρόνια πολλά, α-γ-α-π-η-μ-έ-ν- ο μου ημερολόγιο. Σήμερα κοιμάμαι αγκαλιά με το αφράτο κασκόλ που μου έπλεξε η γιαγιά και είχε σκοπό να μου χαρίσει, όταν θα γύριζα από την πόλη του φωτός.

Φωτισμένα να ‘ναι πάντα έτσι τα Χριστούγεννά μου!

                                                                                                                                            

  -----------------------------------------------Ιφιγένεια------------------------------------                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Ιφιγένεια

Στα σαγόνια του καρχαρία

Το Seabreacher X θυμίζει καρχαρία όχι μόνο στην εμφάνιση αλλά και στις επιδόσεις, αφού μπορεί να κινείται πάνω ή κάτω στην επιφάνεια του νερού με μεγάλη ταχύτητα, ενώ πραγματοποιεί και εξόχως εντυπωσιακά άλματα.

Μετά τιμής ο Αλέξανδρος Ξενίδης της συγγραφικής ομάδας του σχολείου του Αμυγδαλεώνα.

Οι θαλασσοξύστες

Οι θαλασσοξύστες

Τα κτήρια του μέλλοντος μπορεί να βρίσκονται στους ωκεανούς. Αρκεί ένας όροφος για χωράφια εκτροφές και ενεργειακές εγκαταστάσεις.
Ο Σαρλί Αντρέ Μπιν Σαρκούμ, ένας Μαλαίσιος αρχιτέκτονας, τον σχεδίασε στα αλήθεια: γεννήθηκε έτσι το project hO2+ (γράφεται έτσι, όπως ο χημικός τύπος του νερού άλλα ανακατεμένος), ένα <<υποβρύχιο>> κτίριο που σέβεται το περιβάλλον.

Το hO2+ έχει σχεδιαστεί για να διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος της δομής του κάτω από την επιφάνεια του νερού. Με ύψος όσο το Empire State Building (περίπου 380μ.), θα διατηρείται σε μια σταθερή κατακόρυφη θέση χάρη σε δεξαμενές με έρμα και μεγάλα <<πλοκάμια>> που θα κινούνται για να αξιοποιούν την κινητική ενέργεια των θαλάσσιων ρευμάτων. Περαιτέρω ενέργεια θα αποκτάται από ηλιακά πάνελ και ανεμογεννήτριες, που θα είναι τοποθετημένα στο υπερθαλάσσιο κομμάτι του κτηρίου, και από τις βιομάζες, τα υπολείμματα φυτικής ή ζωικής προέλευσης που μεταμορφώνονται σε βιοκαύσιμα.

Το νερό της βροχής, που θα συγκεντρώνεται σε ειδικές δεξαμενές, θα διανέμεται στη συνέχεια σε ολόκληρο το κτίριο, μέσω ενός συστήματος σωληνώσεων που αξιοποιούν την δύναμη της βαρύτητας.
Στον ουρανοξύστη αυτόν θα υπάρχουν σπίτια για τους ανθρώπους, χώροι εργασίας και διασκέδασης και επιστημονικά εργαστήρια.

Μετά τιμής ο Αλέξανδρος Ξενίδης της συγγραφικής ομάδας του σχολείου του Αμυγδαλεώνα.

Τριάντα χρόνια Παιανία!

Ήταν 16 Δεκεμβρίου 1981 όταν ο Βαρδής Βαρδινογιάννης μαζί με τον τότε υφυπουργό Προεδρίας, Γιώργο Κατσιφάρα, έκοβαν την κορδέλα στο αθλητικό κέντρο της Παιανίας και άνοιγαν μια νέα εποχή για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η νεοσύστατη, όπως όλες της εποχής άλλωστε, ΠΑΕ, είχε κάνει ένα πρωτοποριακό βήμα που χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να το… πλησιάσουν οι υπόλοιπες.

Την πρώτη εκείνη μέρα, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ως πρόεδρος της «πράσινης» ΠΑΕ είχε αναλάβει τη ξενάγηση των εκπροσώπων του Τύπου και όλων όσων βρέθηκαν στην Παιανία, σε όλους τους χώρους που για την εποχή ήταν ιδιαίτερα σύγχρονοι. Αξίζει να σημειωθεί πως έκτοτε, το συγκεκριμένο αθλητικό κέντρο έγινε το δεύτερο σπίτι του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού και πως η ομάδα ακόμα και σήμερα χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες του.

OΙ ΚΥΡΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ KΕΝΤΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ:

• H άνετη και σε επιστημονικά πρότυπα προετοιμασία της επαγγελματικής ομάδας ποδοσφαίρου.

• H λειτουργία της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου.

Oι ανέσεις και το περιβάλλον του Αθλητικού Κέντρου είναι υψηλού επιπέδου.

Κάθε χρόνο οι καλύτερες Ευρωπαϊκές Ομάδες επισκέπτονται το Αθλητικό Κέντρο και πολλές από αυτές έχουν πραγματοποιήσει την προετοιμασία τους εκεί.

EΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:

• Ξενοδοχείο με 27 δίκλινα δωμάτια, χώροι εστίασης, bar, TV room, εσωτερική θερμαινόμενη πισίνα αποκατάστασης, σάουνα, αίθουσα ψυχαγωγίας και ανάπαυσης, αποθηκευτικοί χώροι και αίθουσα συνεδρίων.

• Tρία φωτιζόμενα γήπεδα ποδοσφαίρου με φυσικό χλοοτάπητα.

• Τρία φωτιζόμενα γήπεδα με τεχνητό τάπητα για ειδική προετοιμασία.

• Πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο, ιατρεία, αίθουσες φυσιοθεραπείας αποδυτήρια για την επαγγελματική ομάδα και την Aκαδημία.

• Γραφεία

Μπόνιας Αναστάσιος

Εν λευκώ...

 Βράδυ παραμονής Χριστουγέννων. Κάνει τόσο κρύο και τα λεφτά από τα κάλαντα τελειώνουν ήδη, όπως και το φαγητό. Κάνει τόσο κρύο. Ευτυχώς δε φυσάει, αλλά το χιόνι έχει φτάσει στο μισό μέτρο. Δε λίγο θα καλύψει το παγκάκι που κοιμάμαι και εγώ είμαι με ένα μπουφάν και μια λεπτή μπλούζα που φορούσα, όταν το έσκασα από το σπίτι.

                             Τότε νόμιζα πως θα ζούσα καλύτερα ως άστεγη. Τώρα διαπιστώνω πως ήτανκαλύτερα στο σπίτι με πατέρα μέθυσο και μάνα αδιάφορη. Τουλάχιστον είχα λίγο φαγητό, ένα κρεβάτι και ζέστη από την ξυλόσομπα.

                           Και τι δε θα ‘δινα για ένα πάπλωμα ή έστω πιο ζεστά ρούχα. Τα πόδια μου έχουν μουδιάσει έτσι όπως έχουν παγώσει από ώρα.  Τα χέρια μου δε τα νιώθω από τον αγκώνα και κάτω, σιγά σιγά δε θα τα νιώθω καθόλου. Μακάρι να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω όλο αυτό να είναι απλά ένα άσχημο όνειρο.

                         Ξέρω όμως πως όσες φορές και να το ευχηθώ δεν πρόκειται να συμβεί, η ζωή δεν είναι έτσι. Στη ζωή κάνει επιλογές που σε οδηγούν σε κάποια μονοπάτια. Αν όμως κάνεις λάθος επιλογές, μπορείς να τις διορθώσεις πάντοτε;

                     Και εμένα μια λάθος επιλογή στη ζωή μου μού φέρνει το θάνατο. Ένας λυγμός ξεφεύγει από τα τρεμάμενα χείλη μου. Αυτό ήταν, λοιπόν, θα πεθάνω. Πριν καλά καλά πατήσω τα δεκαπέντε, θα τελειώσει και η ζωή μου. Πριν καλά καλά αρχίσω να ζω, θα πεθάνω λόγω απερισκεψίας, αθωότητας, άγνοιας και επιπολαιότητας. Αν με έβλεπαν έτσι όπως έχω καταντήσει οι γονείς μου, σίγουρα θα γελούσαν, θα μου υπενθύμιζαν πόσο άχρηστη και αποτυχημένη είμαι.

                 «ΟΧΙ», ακούω τον εαυτό μου να φωνάζει. Όχι, δε θα τους δώσω αυτήν την ευχαρίστηση. Αν και τα βλέφαρά μου βαραίνουν και το μυαλό  μου θολώνει από την ταλαιπωρία, την ασιτία και το κρύο, ξέρω ότι δεν πρέπει να κοιμηθώ. Πρέπει να σηκωθώ. Πρέπει να σηκωθώ, να ζητήσω άσυλο από την εκκλησία, δεν είναι μακριά, ακούω τους ψαλμούς… ή μήπως είναι οι άγγελοι που ψέλνουν για να με προϋπαντήσουν στον παράδεισο;

                 Προσπαθώ να κουνηθώ, να σηκωθώ όρθια, αλλά τα μέλη μου είναι τόσο βαριά…Τα καταφέρνω μετά από αρκετή ώρα, σηκώνομαι και με μεγάλη προσπάθεια περπατώ λίγα μέτρα πιο πέρα από το παγκάκι που μου στάθηκε καταφύγιο. Έπεσα αρκετές φορές.

                Ένα τετράγωνο μόλις πιο πέρα συνειδητοποιώ ότι δεν αντέχω άλλο. Είμαι παγωμένη, βρεγμένη. Το σώμα μου πονάει από την κούραση και το κρύο. Ξέρω ότι η εκκλησία για την κατάστασή μου είναι πολύ μακριά. Αποκλείεται να αντέξω να περπατήσω ως  εκεί, τέσσερα τετράγωνα πιο εκεί. Αλλά πρέπει να προσπαθήσω.

               Συνεχίζω να περπατώ με τις ελάχιστες δυνάμεις που μου έχουν απομείνει. Μετά από τέσσερα βήματα νιώθω πως τα πόδια μου είναι φτιαγμένα από μολύβι.. Δεν μπορούν να συνεχίσουν να με στηρίζουν. Πέφτω. Πέφτω μπρούμυτα πάνω στο χιόνι. Το πρόσωπό μου χωμένο σε λευκούς κρυστάλλους, οι πνεύμονές μου καίγονται…Θέλω αέρα, θέλω οξυγόνο. Το κεφάλι μου βουίζει  από την έλλειψη αέρα, από το κρύο, από την εξάντληση, από την πείνα. Πρέπει όμως να σηκωθώ. Να προσπαθήσω κι άλλο. Ίδια με  λαβωμένο χελιδόνι που έχασε το δρόμο για το νότο κουτσαίνω μα  μορφώνω το κορμί μου σε γωνία…Όλα θολά. Τα μάτια καίνε. Μα στο βάθος διακρίνω μια σκιά, μοιάζει με αντρική φιγούρα  που πλησιάζει. Σηκώνω το χέρι μου. Προσπαθώ να της φωνάξω… Μόνο ένα μούγκρισμα βγαίνει από τα παγωμένη χείλη μου. Το κεφάλι μου πέφτει πάλι στην παγωνιά του χιονιού. Ασφυκτιώ. Θέλω ανάσα…

              Σαν αναλαμπή έρχεται  η διαδρομή μου ως εδώ. Η πρώτη μου επιλογή, όχι, δεν ήταν να το σκάσω. Στην Πρόνοια με οδήγησαν ενστικτωδώς τα πρώτα βήματά μου. Μα ήθελαν πολύ καιρό για να με πάρουν από εκεί. Έπρεπε λέει, να στείλουν χαρτιά, αυτά να υπογραφούν, να ξανασταλούν, άλλες υπογραφές, μετά εξετάσεις για την επιβεβαίωση του χρόνιου ξυλοδαρμού και όλα αυτά θα κόστιζαν σε χρόνο 2 μήνες.. Δύο ολόκληρους μήνες κατά τους οποίους μπορεί  και να με είχαν σκοτώσει στο τέλος από το πολύ ξύλο με το οποίο τάιζαν αδηφάγα τη βιαιότητα τους.

            Με λένε Ολένα Ιβάνοβα και πεθαίνω εξαιτίας της γραφειοκρατίας και της αργοπορίας της. Πεθαίνω γιατί άνθρωποι ανεύθυνοι και ανίκανοι γίνονται γονείς. Πεθαίνω σε ένα χωριουδάκι λίγες ώρες έξω από την Αγία Πετρούπολη, γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να επιλέξουν γονείς. Γιατί τα παιδιά είναι αδύναμα. Γιατί οι ενήλικες ξέχασαν τη σοφία που προέρχεται από την αγνότητα και αθωότητα της ψυχής και που κάποτε τη γνώρισαν. Εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν όπως πεθαίνω εγώ. Γιατί απλά οι άνθρωποι ξεχνούν πως και αυτοί ήταν κάποτε παιδιά. Διότι κάπου στο ταξίδι της ενηλικίωσης διαφθείρουν τις ψυχές τους διάφορα υλικά και μη πράγματα. Και τότε ντύνονται την πανοπλία τους. Πεθαίνω γιατί απλώς δε νοιάζονται.

                     Ακούγονται φωνές από κάπου μακριά… Μπορεί και να είναι απλώς δίπλα. Νιώθω κάτι να με πιέζει στο στήθος με δύναμη. Τα μάτια μου μισανοίγουν. Κόκκινο, κόκκινο και μπλε παντού. Και μετά το απόλυτο σκοτάδι.

Δημητρακοπούλου Ιωάννα

Πελίτι

Πελίτι σημαίνει βελανιδιά στα ποντιακά, ενώ το σήμα του δικτύου προέρχεται από έναν ινδιάνικο μύθο, όπου άνδρες και γυναίκες είναι πιασμένοι χέρι χέρι σε έναν κύκλο, γύρω από μια βελανιδιά. Η ιστορία του Πελίτι αποδεικνύει πως ένας σπόρος μπορεί να φέρει καρπούς και μας θυμίζει πως μπορούμε να ζήσουμε υιοθετώντας ένα λιτό και απέριττο τρόπο ζωής, μιας  και όσοι συμμετέχουν δεν καταναλώνουν  και δεν στηρίζουν τα προϊόντα που καταστρέφουν το περιβάλλον.

  Όλα ξεκίνησαν από το ζωηρό ενδιαφέρον ενός ανθρώπου, για το θυμάρι, την μαντζουράνα και άλλα φυτά που καλλιεργούνται χωρίς φυτοφάρμακα και χημικά λιπάσματα. Ο ένας σπόρος έφερε τον άλλο και έτσι δημιουργήθηκε η εναλλακτική κοινότητα Πελίτι που μετρά 16 χρόνια ζωής.

Η δράση της ξεκίνησε  το 1995. Εδρεύει στη Δράμα, όπου το 2009 απόκτησε και τη δική του γη, μια έκταση 6 στρεμμάτων στο Μεσοχώρι Παρανεστίου.

Πρόκειται για μια μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική οργάνωση στην οποία καλλιεργητές και γεωργοί από κάθε γωνία της Ελλάδας από τον Έβρο έως την Κρήτη που ανταλλάσσουν σπόρους, τεχνογνωσία και εμπειρία.

Βασικοί στόχοι του Πελίτι είναι η συλλογή, διατήρηση και διάδοση ντόπιων ποικιλιών σπόρων, καθώς και η δημιουργία μιας εναλλακτικής κοινότητας μέσα από την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος.

 Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα:

http://www.peliti.gr/

Από την εκπομπή «Αληθινά Σενάρια» της κρατικής τηλεόρασης:

http://www.youtube.com/watch?v=XxPY9CLy7RI

Τούλα Σαββίδου

Δεκέμβρης

Ο Δεκέμβρης ή Χριστενιάρτς είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους και ένας από τους 7 μήνες με διάρκεια 31 ημερών. Στα Λατινικά, decem σημαίνει δέκα, αφού ο Δεκέμβρης ήταν α 10ος μήνας σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Ημερολόγιο. Με την άφιξη του Δεκεμβρίου το κρύο αρχίζει να είναι αρκετά τσουχτερό ανακοινώνοντάς μας έτσι τον ερχομό του Χειμώνα και την επέλαση του χιονιού. Γι' αυτό, άλλωστε ο Δεκέμβριος λέγεται και «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς».

Γιορτές: 4 Δεκεμβρίου Αγία Βαρβάρα

            5 Δεκεμβρίου Άγιος Σάββας

            6 Δεκεμβρίου Άγιος Νίκος

            9 Δεκεμβρίου Αγία Άννα

           12 Δεκεμβρίου Άγιος Σπυρίδωνας

           17 Δεκεμβρίου Άγιος Διόνυσος

           25 Δεκεμβρίου Άγιος Βασίλειος - Γιορτάζουν ο Χρήστος και η Χριστίνα 

Τούλα Σαββίδου

Θάσος

Το νησί της Θάσου βρίσκεται στο Βόρειο Αιγαίο. Πρωτεύουσα του νησιού είναι ο Λιμένας.

    Η Θάσος κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια. Την εποχή εκείνη κατοικήθηκε από τους Θράκες. Το όνομά του το πήρε σύμφωνα με τον Ηρόδοτο από τον Θάσο, γιο του βασιλιά Αγήνορα. Επίσης σύμφωνα με τη μυθολογία ο Θάσος έφτασε εκεί ψάχνοντας για την Ευρώπη που την είχε κλέψει ο Δίας. Αργότερα κατοικήθηκε από τους Φοίνικες που εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία χρυσού, του σιδήρου και την ξυλεία της. Λόγω της πλούσια ιστορίας της, η Θάσος έχει σπουδαία αρχαιολογικά αξιοθέατα. Το αρχαιολογικό μουσείο που βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού, πολύ πρόσφατα ανακαινισμένο και με μια νεωτεριστική αισθητική  παρουσίας σης των ευρημάτων  είναι ανοιχτό για κάθε ενδιαφερόμενο. Ο επισκέπτης μπορεί επίσης να γνωρίσει το αρχαίο θέατρο και την αρχαία αγορά.

  Σήμερα η ξυλεία αποτελεί ένα από τα κύρια

εισοδήματα των Θασιτών καθώς και το μάρμαρο, ο τουρισμός, το λάδι, το μέλι. Ελιές, πεύκα, πλατανιές,

έλατα, κρανιές και άλλα δέντρα καλύπτουν τους κάμπους ενώ σε όλη του την έκταση το νησί  περιτρέχεται από καταγάλανες και πεντακάθαρες ακτές, όπως η Χρυσή Αμμουδιά, η Χρυσή Ακτή, η Αλυκή πλάι στα αρχαία αρχιτεκτονικά κατάλοιπα. Τα όμορφα κεφαλοχώρια, οι πολλές παραδοσιακές ταβέρνες και οι καλοσυνάτοι κάτοικοι αποτελούν ένα ακόμη κίνητρο για τον επισκέπτη που αναζητά να συνδυάσει ψυχαγωγία με διασκέδαση.Άλλωστε το νησί προσφέρεται για πεζοπορία, ορειβασία, ψάρεμα, ακόμη και παρατήρηση πουλιών.

      Ένα νησί που αξίζει επομένως, να προγραμματίσετε μια ολοήμερη αν όχι ολιγοήμερη απόδραση.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα: http://www.kavalanet.gr/town/ekdromes_thasos.shtml

Τούλα Σαββίδου