ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

Το σημερινό σχολείο δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που έχουν πλάσει στη φαντασία τους τα παιδιά, αλλά ούτε και μ’αυτό που ήταν παλιά  .Έχει χάσει τη μαγεία, τη ζωντάνια του. Τώρα πια έχει αστικοποιηθεί κι αυτό μαζί με το περιβάλλον του και έχει μετατραπεί σε ένα απρόσωπο, κοινό κτήριο. Μάλιστα τις περισσότερες φορές δεν είναι κατάλληλα εξοπλισμένο για τις διάφορες , σχολικές δραστηριότητες , με αποτέλεσμα να αμελούνται οι ανάγκες και οι βαθιές επιθυμίες των μαθητών .Καθένας  λοιπόν, θα ήθελε να αλλάξει τον χώρο, αλλά και των τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύεται. Έτσι κι εγώ ελπίζω και φιλοδοξώ για κάτι καλύτερο.

     Το σχολείο που φαντάζομαι δεν είναι καθόλου εντυπωσιακό. Είναι όμως τόσο μοναδικό, που οποιοσδήποτε θα το ζήλευε. Ένα μικρό τροχόσπιτο, ζωγραφισμένο με μαργαρίτες σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Στο εσωτερικό του θα υπήρχαν μεγάλοι, μαλακοί καναπέδες για τους μαθητές, ενώ στον τοίχο κολλημένα χιλιάδες αριστουργήματα, φτιαγμένα προσεκτικά από τα χέρια κάποιου παιδιού. Στη μέση αυτής της πρωτότυπης αίθουσας θα τοποθετούνταν ένα μικρό, ξύλινο τραπεζάκι γεμάτο χαρτιά και πολύχρωμες ξυλομπογιές για το καθηγητή της ημέρας. Φυσικά, το σχολείο μας δεν θα έμενε αδειανό!

  Κάθε πρωί, το σχολείο θα ξεκινούσε το μεγάλο του ταξίδι και στη διαδρομή θα μάζευε όλους τους μαθητές του. Παιδιά από κάθε γωνιά της γης, με διαφορετικό χρώμα δέρματος, γλώσσα, θρησκεία. Παιδιά που μεταξύ τους δεν έχουν καμία ομοιότητα, ενώ αυτά που τους χωρίζουν είναι πολλά. Ωστόσο, αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα, καθώς όλα ξέρουν να αγαπούν και να ελπίζουν με τον ίδιο τρόπο. Όλοι αυτοί οι μαθητές θα βολεύονταν στο τροχόσπιτο ,χωρίς να έχουν τσάντα ή μολύβια, μονάχα όρεξη για μάθημα κι ένα πλατύ χαμόγελο. Παρ’ όλ’ αυτά  κανείς δεν θα τους κατέκρινε ,διότι τέτοιοι μέθοδοι εκπαίδευσης δεν θα ασκούνταν στο συγκεκριμένο σχολείο .Καθετί που θα διδάσκονταν  θα γινόταν  με τρόπο βιωματικό.

Οι ρόδες του σχολείου θα άρχιζαν να κινούνται πιο γρήγορα κι απ’ τον άνεμο, οδηγώντας τα παιδιά στο ταξίδι της γνώσης. Κάθε φορά ο προορισμός θα ήταν διαφορετικός, μια γωνίτσα της γης που δεν έχουν εξερευνήσει. Θα σηκώνονταν κάποιος από τη θέση του και θα μιλούσε για τον τόπο του. Με διάφορους τρόπους θα έδειχνε στους υπόλοιπους τις συνήθειες που επικρατούν σ’ αυτόν  και θα φούσκωνε από περηφάνια. Ένας τέτοιος τρόπος εκμάθησης θα άλλαζε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο ζει και σκέπτεται ο άνθρωπος.

   Ακολουθώντας αυτή την τακτική εκπαίδευσης οι μαθητές θα πληροφορούνταν για διάφορους πολιτισμούς , για τις γεωλογικές και γεωτεκτονικές συνθήκες που επικρατούν σε μία περιοχή. Θα παρακολουθούσαν απευθείας τις μετατροπές που γίνονται στη φύση και θα μελετούσαν αναζητώντας την επεξήγησή τους. Όμως, αυτά δεν είναι τα σημαντικότερα που θα αποσκοπήσουν τα παιδιά. Θα μάθουν πώς να αγαπούν και να ενώνονται με το περιβάλλον τους ,ενώ θα διδαχτούν πως δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων.  Κληρονομώντας αυτό το λογικό ειρμό , θα αναπτυχτούν ανάμεσά τους σχέσεις αγάπης ,φιλίας κι αλληλεγγύης. Και δεν θα ήταν καθόλου παράξενο αν μετά την εμπειρία αυτή  σταματούσαν έστω και λίγο οι πόλεμοι…

                                                                                                   Κορίνα Τσοχαταρίδου