Τα παιδιά "διαβάζουν" το δίσκο της Φαιστού από το αναγνωστικό της φαντασίας

Όσα δεν είχαν την ευκαιρία να τον δουν από κοντά, τον άγγιξαν από το γνήσιο αντίγραφό του.... Ο δίσκος κύλησε στα χέρια τους, έκανε στροφές μέσα στη σχολική αίθουσα και λόγχισε τη φαντασία. 

Τα παιδιά μπήκαν σε έναν ρόλο. Γίνανε "αρχαιολόγοι", κομιστές στο φως του πολύτιμου ευρήματος και στη συνέχεια μελετητές του. Στη χώρα της φαντασίας όλα επιτρέπονται.... 

Κόκκινη κλωστή δεμένη και ... φύγαμε! 

   " Είχε βραδιάσει εδώ και ώρα στην όμορφη Φαιστό. Τίποτα δε διέκοπτε τη σιγαλιά της νύχτας. Στο ανάκτορο όλοι είχαν βυθιστεί αποκαμωμένοι σε βαθύ ύπνο. Άλλη μια μέρα είχε περάσει χωρίς να βρέξει. Τι θα απογίνονταν;

   Την ηρεμία της νύχτας διέκοψε το γρήγορο και αποφασιστικό βήμα της μικρής ιέρειας, της Πασιφάης. Ήταν αφοσιωμένη υπηρέτρια της Μεγάλης Θεάς, αυτής που έκανε τη γη να βλαστάνει και έδινε ζωή στα φυτά, στα ζώα και στους ανθρώπους. Αυτής που έφερνε τη βροχή και τον αέρα, το φώς και το σκοτάδι…

   Κατευθυνόταν στο βωμό της που βρισκόταν στο πυκνό δάσος. Σπάνια πήγαιναν εκεί. Προτιμούσαν τη λατρεία στα μεγάλα ανάκτορα. Η Πασιφάη όμως ήταν αποφασισμένη. Στην αγκαλιά της κρατούσε σφιχτά το τάμα της.

   Η πανσέληνος φώτιζε τα βήματά της, τα οποία μπερδευόταν στη μακριά φούστα με τους φραμπαλάδες, που φορούσαν οι ιέρειες. Τίποτα πια δε την πτοούσε. Τελικά έφτασε. Με γρήγορες κινήσεις άναψε τη φωτιά στη βάση του βωμού και ξετύλιξε το τάμα της.

    Ήταν ένας μικρός στρογγυλός πήλινος δίσκος. Τον είχε παραγγείλει κρυφά στους τεχνίτες του παλατιού. Πάνω ζήτησε να του χαράξουν την προσευχή της στη Μεγάλη Μητέρα. Να βρέξει επιτέλους και να σωθούν όλοι, άνθρωποι και ζώα. Γι’ αυτό και στο δίσκο έβλεπες σύμβολα με ανθρώπινες μορφές, ψάρια, πουλιά και έντομα. Όλα τα πλάσματα που περίμεναν τη σωτηρία τους. Ακούμπησε ευλαβικά το δίσκο στο βωμό και έκανε συγκινημένη την δέησή της. Τώρα ανακουφισμένη μπορούσε να γυρίσει στο ανάκτορο ήσυχη."

Καραντέλου Ελένη, Α΄ τάξη