Το ακριβότερο δώρο...

17 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Σε μια εβδομάδα είναι Χριστούγεννα. Φέτος θα είναι τα καλύτερα. Έχουμε προγραμματίσει να πάμε με τους γονείς μου στο Παρίσι!  Πύργος του Άιφελ, γειτονιά της Μονμάρτης, βόλτα στο Σηκουάνα και στην ακόμη πιο φωταγωγημένη λόγω ημερών πόλη του φωτός!  Θα είναι τέλεια!  Ανυπομονώ πραγματικά. Βέβαια θα ήταν καλύτερα αν ερχόταν μαζί και η μεγαλύτερη αδερφή μου, αλλά θα μας κάνει την τιμή να έρθει μόνο έως το αεροδρόμιο. Εκείνη έχει προγραμματίσει να φύγει  για το Λονδίνο με την φίλη της. Σκοπεύουν να βρουν ένα διαμέρισμα, γιατί θέλουν να συνεχίσουν εκεί το μεταπτυχιακό τους ως νοσοκόμες. Η γιαγιά και ο παππούς θα μείνουν στην Ελλάδα μόνοι τους. Ο μπαμπάς τους πρότεινε πολλές φορές να έρθουν μαζί μας αλλά αρνήθηκαν. Είπαν ότι μόνο στο σπιτάκι τους μπορούν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Και φυσικά ο παππούς συνόδευσε την απόφαση με την παροιμία, όπως πάντα: «Χριστούγεννα στο σπίτι και Πάσχα στο χωριό». «Εσείς οι νέοι δεν το έχετε καταλάβει ακόμη…Ο παππούς!  Όλο με παροιμίες μιλάει. Και τις περισσότερες φορές βγαίνει αληθινός. Ο παππούς! Στενοχωριέμαι που θα τον αφήσω μόνο τέτοιες μέρες. Ναι, εντάξει, θα μπορούσαμε να πάμε στο Παρίσι εκτός εορτών. Όμως άλλη μαγεία έχει αυτή η πόλη τα Χριστούγεννα. Άραγε θα έχει εκεί μελομακάρονα;  Άραγε θα μπορέσει να με φτάσει μέσα από το τηλέφωνο η αγκαλιά της γιαγιάς;  Και θα μπορέσω να μαντέψω το βλέμμα της, όταν θα ανοίγει το δώρο που θα της αφήσω κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο; Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αυτό το βλέμμα περιμένω και το ζεστό της φιλί. Και μετά την αγκαλιά της όταν έρχεται να με σκεπάσει στη μικρή σοφίτα που με φιλοξενεί στο σπίτι της στο χωριό.

Μα τι με έπιασε τώρα; Αν είναι δυνατόν να μελαγχολώ….

19 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Εδώ και μέρες  επικρατεί στο σπίτι  μια ευχάριστη αναστάτωση. Να ρυθμιστούν οι τελευταίες λεπτομέρειες. Να μην ξεχάσουμε κάτι σημαντικό. Να αφήσουμε τα κλειδιά του  σπιτιού. Ποιος θα φροντίσει τα φυτά και τα ζωντανά….

20 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Μόνο δύο μέρες αναμονής απομένουν.. Όλες οι βαλίτσες έτοιμες. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ. Κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ να φανταστώ το Παρίσι. Με πολλά φώτα, όπως έχω ακούσει. Η μαμά μου έχει υποσχεθεί και ένα υπέροχο δώρο έκπληξη. Αναρωτιέμαι τι να είναι.

24 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Η μεγάλη μέρα έφτασε. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πάνω από πέντε ώρες. Είχα συνέχεια  στο μυαλό μου το ταξίδι.

25Δεκεμβρίου, βράδυ

Που είχα μείνει, καλό μου ημερολόγιο;

Α, ναι, στο ότι δεν είχα κοιμηθεί από την αγωνία μου.

Η μαμά με φώναζε τώρα να ετοιμαστώ. Πλύθηκα, ντύθηκα και ήμουν έτοιμη για να φύγουμε. Ξεκινήσαμε. Μέσα στο αυτοκίνητο κανείς μας δεν μιλούσε, όμως μέσα στην ησυχία μπορούσα να ακούσω τη φλυαρία από τις καρδιές που χτυπούσαν δυνατά. Ξαφνικά ακούστηκε το κινητό της αδερφής μου. Ήταν η φίλη της. Την ενημέρωσε ότι βρισκόταν ήδη στο αεροδρόμιο. Μετά από ένα τέταρτο φτάσαμε . Το αεροδρόμιο ήταν τεράστιο και κατευθυνθήκαμε στο  χώρο του «τσεκ ιν».. Αμέσως μετά αναζητήσαμε  την Μαρία  Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και την είχαμε ήδη βρει. Καθίσαμε στο χώρο αναμονής  περιμένοντας τις πτήσεις μας και χαζολογώντας.

Η ανακοίνωση της επιβίβασης όμως για τις πτήσεις μας δεν έλεγε να ακουστεί. Η αναμονή άρχισε να χάνει τα λαμπερά της χρώματα … Ο εκνευρισμός ήρθε απρόσκλητος. Σιγά σιγά και η κούραση.

 Πέρασαν δύο ώρες,  θα έλεγα βασανιστικές. Τα φώτα του Παρισιού άρχισαν να θολώνουν, σαν να απομακρύνονταν… Το τώρα ήταν πιο παρόν από ποτέ. Και ήταν χλωμό και άχρωμο. Μια αναστάτωση και ένα σούσουρο επικρατούσε στην αίθουσα αναμονής. Ενιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Και είχα δίκιο. Μια παγωμένη φωνή ακούστηκε από το μεγάφωνο. Αντί να μας ενημερώσει ότι ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε, ανακοίνωνε χωρίς κανένα χρωματισμό, χωρίς κανένα συναίσθημα ότι  όλες οι πτήσεις για τις επόμενες μέρες ακυρώνονταν λόγω της απεργίας διαρκείας που είχαν αποφασίσει επίγειοι και …ιπτάμενοι εργαζόμενοι! Τα διαδικαστικά θέματα για τη μετάθεση των ημερομηνιών ώστε να μη χαθούν τα εισιτήρια θα διευθετούνταν, έλεγε, εγκαίρως. Ένας βόμβος απογοήτευσης σκέπασε τα πάντα, και τα μάτια μας φόρεσαν δυο τεράστια ερωτηματικά.

Τι θα κάναμε τώρα? Είναι Χριστούγεννα και τα σχέδια μας καταστράφηκαν.

Οι γονείς μου άρχισαν αμέσως να σκέπτονται τι να κάνουν. Προς τα πού θα μπορούσαμε να κατευθυνθούμε εντός Ελλάδας με το αυτοκίνητο. Θα βρίσκαμε δωμάτια; Έπρεπε η απόφαση να ληφθεί άμεσα.  Η αδερφή μου και η φίλη της η Μαρία είχαν μείνει άφωνες. Ανίκανες να σκεφθούν. Και τότε σαν απομηχανής θεοί ήρθαν στο νου μου η γιαγιά και ο παππούς.  Οι χαρούμενες φιγούρες τους διέλυσαν σαν καθαρτικό μέσα μου, κάθε κακή σκέψη, κάθε ίχνος απογοήτευσης…       

- Γιατί δεν πάμε στην γιαγιά και στον παππού?

-  Πως σου ήρθε αυτή η ιδέα? Απάντησε  αμέσως η αδερφή μου

.-  Πολύ απλά. Αφού δεν μπορούμε να φύγουμε για διακοπές, ας κάνουμε ότι γίνετε κάθε χρόνο

.-  Α ναι? Εγώ, προς ενημέρωση σου, θέλω να πάω στο Λονδίνο και πουθενά αλλού.

-  Κορίτσια σταματήστε. Η μικρή έχει δίκιο.

-  Μαμά τι είναι αυτά που λες? που πήγαν τα σχέδια σου για το Παρίσι?ε?

-  Πουθενά δεν πήγαν. Απλώς θα είναι πιο διασκεδαστικό να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Μπορείς να έρθεις και εσύ, Μαρία, αν θέλεις από την στιγμή που οι δικοί σου λείπουν

-  Θα χαιρόμουν πάρα πολύ να γιορτάσω μαζί σας, κυρία Καίτη

-  Ωραία! έκλεισε. θα πάμε στους γονείς μου, είπε ο μπαμπάς που τόση ώρα έμενε αμίλητος.        Τέλεια! τώρα ήμουν απολύτως σίγουρα ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα καλύτερα. Γιατί κρατούσαμε στα χέρια μας την πιο ακριβή έκπληξη. Αυτήν που θα κάναμε στη γιαγιά και τον παππού.

            Ξεκινήσαμε για το σπίτι των παππούδων, χωρίς να τους τηλεφωνήσουμε. Η αγωνία για την αντίδρασή τους έμοιαζε πολύ πιο δυνατή από αυτήν για το Παρίσι. Ένιωθα τόσο χαρούμενη. Σχεδόν φτάσαμε. Σε ένα λεπτό χτυπούσαμε την πόρτα τους. Άνοιξε η γιαγιά. Αμέσως, όπως πάντα, τα κατάλαβε όλα χωρίς να της πούμε τίποτα. Όμως το δικό της βλέμμα έλεγε τα πάντα. Ήταν σαν να της είχαν κάνει το ακριβότερο δώρο του κόσμου. Ο παππούς άρχισε να τρέχει αριστερά δεξιά, να φέρνει καρέκλες, να φέρνει τα μπουκάλια με το παλιό κρασί…. Όλοι μαζί, μιλώντας ταυτόχρονα αρχίσαμε να στρώνουμε το τραπέζι…

-Υγεία και αγάπη, ευχήθηκε ο παππούς όταν πια είχαμε καθίσει.

Και τότε κατάλαβα πραγματικά την αληθινή αξία αυτών των δυο λέξεων, που μέχρι τώρα μου έμοιαζαν μια συνηθισμένη ευχή. Μου φαίνεται πως η αγάπη είναι τελικά η λέξη των Χριστουγέννων. Είτε στην σκέψη μας, είτε στην αγκαλιά μας. Αυτή είναι που φανερώνει ποια είναι αληθινά μικρά και ποια μεγάλα. Αυτή που ντύνει τις ψυχές μας με το γιορτινό το πανωφόρι!

Χρόνια πολλά, α-γ-α-π-η-μ-έ-ν- ο μου ημερολόγιο. Σήμερα κοιμάμαι αγκαλιά με το αφράτο κασκόλ που μου έπλεξε η γιαγιά και είχε σκοπό να μου χαρίσει, όταν θα γύριζα από την πόλη του φωτός.

Φωτισμένα να ‘ναι πάντα έτσι τα Χριστούγεννά μου!

                                                                                                                                            

  -----------------------------------------------Ιφιγένεια------------------------------------                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Ιφιγένεια